หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 393

มารดามันเถอะ จวนจงหย่งโหว คงไม่ได้เข้าใจอะไรผิดไปใช่ไหม?

“เจาเจาเกิดวันเดียวกับลู่จิ่งเหยาใช่ไหม?” จู่ๆ นายหญิงใหญ่ก็ถาม

สวี่ซื่อตกตะลึง “ใช่เจ้าค่ะ”

“เจาเจาเกิดในแสงแรกของพระอาทิตย์ขึ้น”

“ส่วนลู่จิ่งเหยาเกิดช่วงบ่าย พวกนางเกิดปีเดียวกัน เดือนเดียวกัน วันเดียวกัน แต่ไม่ใช่เวลาเดียวกัน” พูดแล้วก็น่าขัน

“นายหญิงใหญ่จวนจงหย่งโหว มักจะพูดว่าชีวิตของลู่จิ่งเหยามีค่าและมีอนาคตล้ำค่า ส่วนเจาเจาเกิดในวันเดือนปีเดียวกับลู่จิ่งเหยา ทำไมถึงไม่ใช่เจาเจาล่ะ?” นายหญิงใหญ่เอ่ยอย่างจริงจัง

ดวงตาของสวี่ซื่อเบิกกว้างเล็กน้อย

“อีกอย่างตั้งแต่เจาเจาเกิดมา ชีวิตของเจ้าก็ดีขึ้นเรื่อยๆ”

“เจ้ามองเห็นลู่หย่วนเจ๋อชัดเจนขึ้น แล้วขอหย่ากับเขา แม้กระทั่งเอาลูกชายสามคนและลูกสาวหนึ่งคนของเขาออกมาด้วย เยี่ยนซูที่เป็นอัมพาตก็ลุกขึ้นได้อีกครั้ง และยังสอบได้ระดับเจี่ยหยวนด้วย”

“หยวนเซียวที่ดื้อรั้น ก็อ่านหนังสืออย่างหนักทุกวัน”

“เจิ้งเย่ว์ก็กำจัดซูจื่อชิงได้สำเร็จ และสามารถก้าวหน้าและตาสว่างได้”

“ส่วนเจาเจา นางได้รับการยอมรับจากฝ่าบาท ถูกแต่งตั้งเป็นองค์หญิงเจาหยาง และได้รับตำแหน่งที่เป็นที่โปรดปรานเดียวของเผ่ยเจา แม้แต่ตัวประกันและองค์ชายสี่ก็ยังสามารถอยู่ข้างเจาเจาได้”

“ใครมีค่ากันแน่?” ยิ่งนายหญิงใหญ่คิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งรู้สึกว่านางเดาถูกมากขึ้นเท่านั้น

“โธ่ ตอนนั้นเจ้ากับเผยซื่อตั้งท้องพร้อมกัน เผยซื่อก็บังเอิญอยู่ข้างๆ นาง นางไม่คงไม่ได้เชื่อและยอมรับในสิ่งที่ได้ยินมาจนเข้าใจผิดหรอกใช่ไหม?” นายหญิงใหญ่เชื่อแล้วจริงๆ

แม้แต่สวี่ซื่อก็ราวกับถูกฟ้าผ่า

“ดูเหมือนว่า... สิ่งที่ท่านแม่พูดมานั้นสมเหตุสมผล” สิ่งที่สวี่ซื่อไม่ได้พูดก็คือพวกนางสามารถได้ยินเสียงในใจของเจาเจาได้ เจาเจาเป็นคนที่มีความสามารถ

นายหญิงใหญ่ยิ้มอย่างมีความสุข

“ดีๆๆ จวนจงหย่งโหวขโมยไก่แต่กลับสูญเสียข้าวไป ชนชั้นสูงกลับไม่มีคนที่พึ่งพาได้จริงๆ”

นายหญิงใหญ่ปรบมือแล้วหัวเราะ

สวี่ซื่อถึงกับหัวเราะออกมาดังๆ พระเจ้า ลู่หย่วนเจ๋อต้องตายทั้งเป็นแน่

ลูกสาวลูกชายไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของตน ชนชั้นสูงที่เอาแต่หมกมุ่น ตอนนี้ก็เข้าใจผิดแล้ว