หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 396

“เอาล่ะ!” ใบหน้าของฮ่องเต้มืดมนลง ทั้งสองก็หยุดทะเลาะกัน และคุกเข่าลงตรงหน้าพระที่นั่ง

ฮ่องเต้ดูหมากัดกันมาพอแล้ว

ลู่หย่วนเจ๋อไม่ใช่คนดี กู้หลิงก็เช่นกัน

ตั้งแต่สนใจเจาเจา เขาก็ได้ตรวจตราทุกคนรอบๆ ตัวเจาเจาแล้ว รวมทั้งสุนัขที่นางเลี้ยงด้วย ผ่านมาสามชั่วอายุคนก็ยังไม่เคยกัดใคร

เขารู้ดีถึงประวัติของกู้หลิง

กู้หลิงเป็นเด็กหนุ่มที่ยากจน เจ้าสาวเด็กจะอาบซักผ้าสับฟืนเลี้ยงชีพเขา ในฤดูหนาวสองมือของนางจะเย็นจนแข็ง ก็เพื่อหาเงินมาให้เขาได้สอบขุนนาง แต่เขากลับตีนานจนตาย

หากรู้ว่าเขามีประวัติอาชญากรรมมาก่อน ฮ่องเต้คงไม่เลือกเขาเป็นจอหงวน

แม้ว่าเขาจะให้ความสำคัญกับความสามารถ แต่เขาก็ให้ความสำคัญกับคุณธรรมด้วย

คนคนนี้ไม่สามารถใจดีกับเจ้าสาวเด็กที่อยู่ด้วยกันกับเขาทั้งวันทั้งคืน จะสามารถเมตตาต่อชาวบ้านได้อย่างไร?

“การทุบตีภรรยาถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรง ถ้าทุกคนไม่เคารพภรรยา ฆ่าภรรยา แล้วจะไปพูดอะไรได้? กู้หลิงต้องถูกไล่ออกจากตำแหน่งและถูกสอบสวน หากเป็นเรื่องจริงว่าฆ่าภรรยา จะต้องถูกลงโทษขั้นรุนแรง”

ร่างกายของกู้หลิงเดินโซเซ แล้วทรุดตัวลงกับพื้น ใบหน้าของเขาซีดและทั้งตัวก็สั่นเทาเหมือนร่อนแกลบ

ฮ่องเต้เหลือบมองไปที่ลู่หย่วนเจ๋อ

“ส่วนเจ้า... “

หัวใจของลู่หย่วนเจ๋อเต้นรัว

“ข้าจำได้ว่าตอนที่เจ้าอยู่ข้างนอกไม่กลับบ้าน ท่านโหวเฒ่าป่วยหนัก ก็มีสวี่ซื่อที่คอยแสดงความกตัญญูคอยดูแลอยู่ข้างเตียง และรอคอยจนวาระสุดท้าย”

“ภรรยาทำงานอย่างหนักมาสิบแปดปี แต่เจ้ากลับเลี้ยงดูภรรยานอกสมรสไว้นอกเรือนเช่นนั้น เจ้ามันช่างใจหมาจริงๆ” ฮ่องเต้ไม่ค่อยสั่งสอนเรื่องในครอบครัวกับขุนนาง แต่ลู่หย่วนเจ๋อ กลับทำให้เขารู้สึกโกรธมากจริงๆ

ลู่หย่วนเจ๋อมีใบหน้าซีดขาว หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าไม่กี่วันนี้ ตระกูลเซวียส่งฎีกามาทุกวันว่านายหญิงใหญ่ตระกูลโหว นำอายุขัยขององค์หญิงเจาหยางไปให้เซวียหวงยืม?” ฮ่องเต้เอ่ยเสียงเย็นชา ลู่หย่วนตัวก็ขนลุกและเหงื่อไหลเต็มตัว

“เจาเจาไม่เคยอยู่ในวงศ์ตระกูล และนางยังถูกไล่ออกจากจวนโหว นางไม่ได้มาจากจวนโหว นับว่าเป็นหลานสาวได้หรือ? หยุดเอาดีเข้าตัวได้แล้ว”

“นางคือความหวังของเป่ยเจาข้า เป็นดวงอาทิตย์ของเป่ยเจา พวกเจ้ามันสมควรตาย”

ฮ่องเต้แอบมีความสุขที่เจาเจาไม่ได้บาดเจ็บอะไร นอกจากนี้เขายังได้ระเบิดสุสานจักรพรรดิตระกูลเซวียได้อีก และตัดความหวังของตระกูลเซวียไปได้

ทำไมชีวิตของเขาถึงได้ดีขนาดนี้

พอหนุนหัวลงก็มีหมอนมาส่งถึงหัว เจาเจาช่างสมกับเป็นลูกสาวของเขาจริงๆ

ลู่หย่วนเจ๋อยังคงร้องขอความเมตตา ฮ่องเต้ก็เอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงนิ่งๆ

“ข้าไม่คิดว่าตำแหน่งบรรดาศักดิ์ของจวนโหวคงไม่จำเป็นต้องเหลือไว้แล้ว”

“ทหาร ยึดตำแหน่งบรรดาศักดิ์สืบทอดของจวนโหวมา เจ้ากลับบ้าไนปไตร่ตรองให้ดีเถอะ” คำพูดของฮ่องเต้นี้ได้ส่งลู่หย่วนเจ๋อลงนรกไปโดยตรง หัวใจของเขาก็ร่วงลงก้นบึ้งของหัวใจ