หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 396

“เอาล่ะ!” ใบหน้าของฮ่องเต้มืดมนลง ทั้งสองก็หยุดทะเลาะกัน และคุกเข่าลงตรงหน้าพระที่นั่ง

ฮ่องเต้ดูหมากัดกันมาพอแล้ว

ลู่หย่วนเจ๋อไม่ใช่คนดี กู้หลิงก็เช่นกัน

ตั้งแต่สนใจเจาเจา เขาก็ได้ตรวจตราทุกคนรอบๆ ตัวเจาเจาแล้ว รวมทั้งสุนัขที่นางเลี้ยงด้วย ผ่านมาสามชั่วอายุคนก็ยังไม่เคยกัดใคร

เขารู้ดีถึงประวัติของกู้หลิง

กู้หลิงเป็นเด็กหนุ่มที่ยากจน เจ้าสาวเด็กจะอาบซักผ้าสับฟืนเลี้ยงชีพเขา ในฤดูหนาวสองมือของนางจะเย็นจนแข็ง ก็เพื่อหาเงินมาให้เขาได้สอบขุนนาง แต่เขากลับตีนานจนตาย

หากรู้ว่าเขามีประวัติอาชญากรรมมาก่อน ฮ่องเต้คงไม่เลือกเขาเป็นจอหงวน

แม้ว่าเขาจะให้ความสำคัญกับความสามารถ แต่เขาก็ให้ความสำคัญกับคุณธรรมด้วย

คนคนนี้ไม่สามารถใจดีกับเจ้าสาวเด็กที่อยู่ด้วยกันกับเขาทั้งวันทั้งคืน จะสามารถเมตตาต่อชาวบ้านได้อย่างไร?

“การทุบตีภรรยาถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรง ถ้าทุกคนไม่เคารพภรรยา ฆ่าภรรยา แล้วจะไปพูดอะไรได้? กู้หลิงต้องถูกไล่ออกจากตำแหน่งและถูกสอบสวน หากเป็นเรื่องจริงว่าฆ่าภรรยา จะต้องถูกลงโทษขั้นรุนแรง”

ร่างกายของกู้หลิงเดินโซเซ แล้วทรุดตัวลงกับพื้น ใบหน้าของเขาซีดและทั้งตัวก็สั่นเทาเหมือนร่อนแกลบ

ฮ่องเต้เหลือบมองไปที่ลู่หย่วนเจ๋อ

“ส่วนเจ้า... “

หัวใจของลู่หย่วนเจ๋อเต้นรัว

“ข้าจำได้ว่าตอนที่เจ้าอยู่ข้างนอกไม่กลับบ้าน ท่านโหวเฒ่าป่วยหนัก ก็มีสวี่ซื่อที่คอยแสดงความกตัญญูคอยดูแลอยู่ข้างเตียง และรอคอยจนวาระสุดท้าย”

“ภรรยาทำงานอย่างหนักมาสิบแปดปี แต่เจ้ากลับเลี้ยงดูภรรยานอกสมรสไว้นอกเรือนเช่นนั้น เจ้ามันช่างใจหมาจริงๆ” ฮ่องเต้ไม่ค่อยสั่งสอนเรื่องในครอบครัวกับขุนนาง แต่ลู่หย่วนเจ๋อ กลับทำให้เขารู้สึกโกรธมากจริงๆ

ลู่หย่วนเจ๋อมีใบหน้าซีดขาว หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าไม่กี่วันนี้ ตระกูลเซวียส่งฎีกามาทุกวันว่านายหญิงใหญ่ตระกูลโหว นำอายุขัยขององค์หญิงเจาหยางไปให้เซวียหวงยืม?” ฮ่องเต้เอ่ยเสียงเย็นชา ลู่หย่วนตัวก็ขนลุกและเหงื่อไหลเต็มตัว