หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 406

“เขาไม่เคยคิดอยากทำร้ายฮูหยินเลย”

ความน้อยเนื้อต่ำใจของเจียงอวิ๋นเหมี่ยนได้รับการปลอบประโลม

“เขาอธิบายด้วยตัวเองไม่เป็นเหรอ” เจียงอวิ๋นเหมี่ยนจับทรวงอกตัวเอง ความเจ็บปวดที่ได้รับราวกับยังไม่หายไป

“คุณชายไข้ขึ้นหนักมาก กลัวว่าจะเอาอาการป่วยมาติดฮูหยินจึงไม่กล้ามาที่นี่”

“ป่วยหนัก? หมอไม่ให้ยางั้นหรือ” เจียงอวิ๋นเหมี่ยนรีบถาม

เด็กรับใช้เมื่อเห็นความโกรธบนใบหน้าของนางลดลง เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“หนักจนถึงขั้นพูดเพ้อละเมอออกมาโดยไม่รู้ตัว หมอให้ยาทานแล้ว ต้องพักรักษาอีกสองสามวันจึงจะหายเป็นปกติ”

เด็กรับใช้ยิ้มกว้าง แต่ในใจกลับร้องโอดครวญไม่หยุด

ทำไมคุณชายถึงปฎิเสธที่จะนอนห้องเดียวกับฮูหยินกันนะ

ข้ออ้างนี้จะสามารถยืดเวลาไปได้นานแค่ไหนเชียว

ในตอนนั้นเอง

โล่ประกาศเกียรติคุณของจวนจงหย่งโหวถูกถอดออกอย่างเงียบ ๆ

เปลี่ยนเป็นโล่ประกาศเกียรติคุณของจวนตระกูลลู่แทน

ลู่หย่วนเจ๋อคุกเข่าลงที่หน้าประตูด้วยน้ำตา เขาลูบโล่ประกาศเกียรติคุณด้วยความปวดใจ

เขาเป็นผู้ต้องโทษของจวนจงหย่งโหว นี่เขาเป็นผู้ต้องโทษของจวนจงหย่งโหวงั้นเหรอ

นี่เขาทำผิดอะไร

หลังจากที่ลู่เจาเจาทานอาหารในงานแต่งแล้ว นางก็จูงสุนัขมายืนอยู่ตรงมุมถนน

“ฮี่ฮี่ ฝนตกให้หนักกว่านี้หน่อยสิ...”

เมื่อลู่เจาเจากลับมาถึงจวน ท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว

อวี้ซูลูบท้องของนางด้วยสีหน้าเป็นกังวล “กินอีกแล้ว ฮูหยินต้องด่าข้าแน่ๆ” คุณหนูน้อยเชื่อฟัง แต่หมดเรี่ยวแรงเมื่ออยู่ต่อหน้าขาไก่

“คนหนึ่งกินคนหนึ่งห้าม โดนดุอีกแล้วสิเรา” ลู่เจาเจาตบท้องตัวเอง

เสียงดังปึงปัง

“คุณหนูฉลาดจริงๆ “ อวี้ซูป้องปากยิ้ม