หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 407

เมื่อเห็นว่านางและเด็กรับใช้แลดูสนิทสนมกัน นางก็กลัวว่าพวกเขาจะสนิทกันมานานแล้ว

ลู่เจาเจายิ้มเก้อเขิน

อวี้ซูทำหน้าดุ ฮูหยินรับสั่งให้นางควบคุมอาหารทุกวัน

แต่นางกลับตามจุยเฟิงออกมาทานมื้อดึก

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมกินแต่ผักถึงอ้วนขึ้นสามกิโลกรัม!

ยังดีที่อาหารสุนัขล้วนถูกปรุงสุก มีทั้งเนื้อไก่ ขาไก่ รวมไปถึงเนื้ออบแห้งสดใหม่ อย่างน้อยอาหารก็สะอาด

เมื่อลู่เจาเจาเข้ามาในบ้าน พี่รองก็กำลังคุกเข่าก้มหน้าอยู่ตรงหน้าสวี่ซื่อ

สวี่ซื่อมีสีหน้าไม่พอใจ นัยน์ตาแดงก่ำราวกับกำลังมีปัญหากันอยู่

ลู่เจาเจาหยุดฝีเท้าตัวเองทันที นางรู้สึกเหมือนบรรยากาศรอบตัวอึดอัดไปหมด รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ หายไป

[พี่รองโดนตีเหรอ]

[ตีพี่รองแล้วจะตีข้าด้วยไหม]

[ข้าก็แค่ทานข้าวเยอะไปหน่อยเท่านั้น...] ลู่เจาเจาเกิดความคิดตีกันในหัว

สวี่ซื่อหันมามองนาง ลู่เจาเจาจึงวิ่งเข้าไปหาสวี่ซื่อก่อนจะเขย่งเท้านำเนื้อแห้งใส่เข้าไปในปากของสวี่ซื่อ

“ท่านแม่เป็นอะไร” เด็กน้อยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

สวี่ซื่อถลึงตามองลู่เจิ้งเย่ว์ “ถามพี่เจ้าสิ สร้างแต่เรื่อง!”

“เขาแอบเข้าร่วมกับกองทัพทหาร ในสงคราม ลูกกระสุนไม่มีตา ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจะทำยังไง” สวี่ซื่อพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

ในขณะนี้ ความสัมพันธ์ของแต่ละแคว้นต่างไม่มีฝ่ายใดยอมอ่อนข้อให้กัน และสามารถทำสงครามกันได้ทุกเมื่อ

“ท่านแม่ ลูกผู้ชายต้องกล้าหาญสิ ลูกชายของท่านอยากทำให้ท่านภูมิใจ และอยากทำให้ตัวเองภูมิใจเช่นกัน”

“เขาเต็มใจที่จะขับไล่พวกเราออกจากตระกูลและต้อนรับคนนอกเข้าจวน เขาเหยียบหน้าพวกเรา!”

“ในเมื่อเขาดูถูกพวกเรา งั้นลูกชายคนนี้จะใช้ชีวิตเป็นแบบอย่างให้เขาดูเอง!”