หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 408

ลู่เจิ้งเย่ว์รับแก้วน้ำมาอย่างประหลาดใจก่อนจะยิ้มจนตาหยีและดื่มลงไป

“น้ำที่น้องรินให้หวานจริงๆ “ ไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองหรือน้ำหวานจริงๆ เพราะเมื่อเขาดื่มน้ำแล้ว รสชาติของน้ำมีความหวานปนอยู่ในนั้น

ถึงขั้นที่ความเจ็บปวดบนร่างกายก็จางหายไปด้วย

[ฮี่ฮี่ ใส่ยาวิเศษณ์ให้พี่รอง ดื่มหมดแก้วอาการเจ็บปวดก็จะมลายหายไป ร่างกายก็จะกระปรี้กระเปร่า...]

และยังสามารถเพิ่มพละกำลังได้

เพียงแต่ผลลัพธ์ของมันไม่ชัดเจนมากนัก

แน่นอนว่ามันเป็นเพียงความคิดของนางคนเดียว

ลู่เจิ้งเย่ว์เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ เจาเจาของเขาเป็นเด็กดีจริงๆ

ในตอนนี้ร่างกายของเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นราวกับมีพละกำลังส่งผ่านมาจากจุดชีพจร ถึงแม้จะบางเบาแต่สำหรับเขาแล้ว นี่กำลังพอดี

“ท่านแม่ ลูกขอกลับห้องไปซ้อมก่อน ท่านแม่รีบนอนนะ” ลู่เจิ้งเย่ว์รู้สึกคันยุบยิบในใจจึงรีบบอกลาไป

สวี่ซื่อเงยหน้ามองลู่เจาเจา

“เจ้านี่นะ จะกินอีกแล้วเหรอ” สวี่ซื่อปวดหัวกับนางจริงๆ

“เจาเจา แม่คิดว่าลูกคงจะหิวทั้งวัน เป็นกังวลจนนอนไม่หลับทั้งคืน...” หัวใจของผู้เป็นพ่อกับแม่ช่างน่าสงสาร ไม่ว่าชาติที่แล้วเจาเจาจะเก่งกาจมากเพียงใจ แต่ในชาตินี้นางเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง

ลู่เจาเจากะพริบตาปริบๆ อย่างไร้เดียงสา

“นอนไม่หลับทั้งคืนเลยเหรอ” นางพึมพำ

สวี่ซื่อจำต้องให้อวี้ซูช่วยนวดท้องให้นาง และอุ้มนางออกไป

ในคืนนั้น

หลังจากที่สวี่ซื่ออาบน้ำเสร็จ นางสวมชุดนอนสีชมพูอ่อน และขึ้นมานอนห่มผ้าอยู่บนเตียง

ในขณะที่นางกำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่นั้น...

จู่ๆ

หัวเตียงก็มีผีสาวผมเผ้ายาวสยายปรากฏตัวขึ้น

ภายใต้แสงจันทร์ นางมองเห็นภาพตรงหน้าอย่างเลือนราง

สวี่ซื่อเบิกตากว้าง สติกระเจิง ก่อนที่นางจะกรีดร้องออกมา

“กรี๊ด!” สวี่ซื่อหวีดร้อง