หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 409

ยังไงซะ ครอบครัวของลู่หย่วนเจ๋อก็ล้วนมีชุดความคิดที่แปลกแยก อาจจะทำให้ลูกหลานได้รับความคิดนั้นมาด้วย

เจาเจาไม่มีอะไรทำ เล่นกับสุนัขไปวันๆ สนใจแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง นางจึงกลัวว่าเจาเจาจะได้ผลกระทบไปด้วย

อีกอย่าง เจาเจายังหลงเหลือความทรงจำจากชาติที่แล้วอยู่ส่วนหนึ่ง แต่ก็เลือนรางจำไม่ได้ชัดเจน

นางมักจะเหมือนเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ ท่าทีราวกับคนไม่รู้เรื่องรู้ราว

สวี่ซื่อรู้สึกว่า...

เข้าเรียนเร็วก็ดี

เพื่อไม่ให้โตไปเป็นคนนอกคอก

ลู่เจาเจาก็ไม่คิดเช่นกัน นางเพียงเข้ามาดูว่าท่านแม่หลับหรือไม่ แต่กลับต้องได้ยินข่าวร้ายเช่นนี้

“เข้าเรียน?”

ข้า ข้าเพิ่งจะสองขวบ!

โลกถล่มแล้ว

ผู้เก่งกล้าจากโบราณกาลมีลูกศิษย์เทพเจ้าเจ็ดองค์ แต่ในตอนนี้โลกกำลังพังทลาย

ลู่เจาเจาเบะปาก นางกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“ท่านแม่ ข้าไม่อยากไปเรียน ฮือ ฮือ ข้ายังเป็นเด็กอยู่นะ...”

“ท่านแม่ ข้าจะไม่แอบกินขาไก่อีกแล้ว ไม่ไปเรียนได้ไหม” ลู่เจาเจาดึงชายเสื้อของผู้เป็นแม่

“ถ้าไปเรียนก็จะไม่ได้เจอท่านแม่ เจาเจาคิดถึงท่านแม่...” คำบอกรักพรั่งพรูออกมาเพื่อออดอ้อนสวี่ซื่อ

“เจาเจา การเรียนหนังสือเป็นเรื่องที่ดี”

ถ้าเจาเจาเป็นคนธรรมดา แค่อ่านหนังสือออกไม่กี่คำก็พอแล้ว

แต่ความสามารถที่นางมีมากเกินไป จะให้เดินผิดทางไม่ได้เด็ดขาด

อีกอย่าง...

สวี่ซื่อเบะปาก นางรับไม่ได้หากเจาเจาจะโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่รู้หนังสือ

“ฝ่าบาทเปิดห้องเรียนเล็กๆ ให้ ในนั้นมีเด็กอายุน้อยกว่าเจ็ดขวบทั้งนั้น บางทีเจ้าอาจจะได้เพื่อนใหม่นะ” เจาเจาอายุสองขวบแต่ยังไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียว

สวี่ซื่อครุ่นคิดอย่างละเอียด คนรอบๆ ตัวนางล้วนเป็นผู้ใหญ่ ไม่มีเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเลย