หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 411

อวี้ซูเอ่ยออกมาเสียงสั่น “บ่าวเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องทั้งคืน แต่พอเช้ามาก็พบว่าในห้องไม่มีใครอยู่เลย”

“บ่าวให้คนไปหาจนทั่วจวนแต่ก็ไม่พบร่องรอยของคุณหนูน้อยเลย”

อวี่ซูตื่นตระหนก “เมื่อคืนบ่าวและอวี้ฉินผลัดกันเฝ้าเวรยาม เมื่อคืนบ่าวควรจะเฝ้าเวรยามแท้ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม...”

“บ่าวหลับไปโดยไม่รู้ตัว ถึงขั้น...”

“บ่าวไม่มีความง่วงเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงสลบไปได้” นางตื่นขึ้นมาก็ไม่รู้สึกเหมือนถูกวางยาอะไร

สวี่ซื่อมีสีหน้าแข็งกร้าว คนที่สามารถทำให้อวี้ซูสลบไปได้อย่างไร้ร่องรอย กลัวว่าจะไม่ใช่เป็นเพียงขโมย

เจ้ามันฝรั่งน้อยหนี่งเดียวของนาง

“ไปค้นหาดูก่อน” สวี่ซื่อนำคนออกไปค้นหาทางลานเจาหยาง

สามพี่น้องตระกูลลู่เมื่อได้ยินว่าน้องสาวหายตัวไปจึงรีบมุ่งหน้ามายังลานเจาหยางทันที

ลู่เยี่ยนซูยกมือกุมขมับ เขามีสีหน้าสิ้นหวัง

“ในห้องไม่มีการบุกรุก และไม่มีร่องรอยของคนนอกเข้ามา เสื้อผ้า ถุงเท้า รองเท้าของน้องก็หายไป นี่แสดงว่านางสวมเสื้อผ้าครบชุดก่อนจะออกจากบ้านไป” ถ้าเป็นขโมยคงจะไม่มีเวลาแต่งตัวให้นาง

“ขวดนมก็ไม่มี”

“พรมผืนเล็กของนางอีก”

“ฮูหยิน จุยเฟิงก็หายไปด้วย”

“โอ้ และยังมีเนื้อแห้งของจุยเฟิงหายไปหนึ่งถุง”

เด็กรับใช้วิ่งเข้ามาแจ้งข่าว

คนทั้งหมดต่างมีสีหน้าตกใจไปตามๆ กัน ลู่หยวนเซียวพูดขึ้น “นาง...หนีออกจากบ้าน! เจ้ามันฝรั่งน้อยหนีออกจากบ้านงั้นเหรอ”

“ดูสิ บนโต๊ะมีจดหมาย” ลู่เยี่ยนซูเห็นว่าบนโต๊ะมีกระดาษวางอยู่ เขาจึงหยิบขึ้นมาอ่าน

อืม คงจะเรียกว่าจดหมายได้อยู่ละมั้ง