หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 412

“เปลี่ยนๆ ข้าขอพนันสองวันพอ หนาวขนาดนี้สามวันคงไม่ไหว” ลู่หยวนเซียวพูดด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น

ในตอนนี้ทุกคนต่างคิดไม่ถึงว่าคนที่หนาวจนทนไม่ไหว ไม่ใช่ลู่เจาเจา

คนที่จะมาร้องไห้งอแงอยู่หน้าประตูบ้านก็ไม่ใช่ลู่เจาเจาเช่นกัน

เพราะลู่เจาเจาในตอนนี้อบอุ่นไปทั้งตัว นางนอนเต็มอิ่มจนแก้มฟู

“จุยเฟิง ตัวเจ้าอุ่นจริงๆ “ ลู่เจาเจาพับผ้าห่มเล็กใส่เข้าไปในห่อผ้า

เหล่าขอทานมองหน้านางด้วยความสงสัย ห่อผ้าเล็กขนาดนั้นทำไมถึงยัดผ้าห่มเข้าไปได้

“เด็กน้อยรีบกลับบ้านเถอะ! มีบ้านแล้วไม่กลับเดี๋ยวเจ้าจะได้แข็งตายแน่!” ขอทานพิการพูดเสียงดัง แถมยังถลึงตาใส่นางเพื่อข่มขวัญให้นางหวาดกลัว

ขอทานเฒ่าอีกคนมองหน้านาง “เจ้าเชื่อไหม ถ้าเจ้าเดินอยู่ข้างนอกนี้อีกสองวัน หมาของเจ้าได้ถูกคนจับไปต้มกินแน่ๆ”

ลู่เจาเจาไม่ได้หวาดกลัวพวกเขาเลยแม้แต่น้อย ขอทานทั้งสามถึงแม้จะมีท่าทางน่ากลัว แต่นางกลับไม่รู้สึกถึงเจตนาร้ายของพวกเขาเลย

“ข้าไม่กลับ!”

“ข้าจะออกมาขอทาน” ลู่เจาเจายกถ้วยเก่าๆ ขึ้นมา

ในตอนนี้ หิมะกำลังตก

ลู่เจาเจาจูงสุนัขเดินไปข้างหน้า ขอทานทั้งสามเดินตามหลังนางไปด้วยความเป็นห่วง

“ทางนู้นคนมีเงินเยอะ...” ลู่เจาเจารู้ว่าที่ไหนมีพวกขุนนางอยู่เยอะ ที่ไหนคนมีเงินอยู่เยอะ นางจึงเลือกเดินไปทางนั้น

“ไม่ได้ ไม่ได้ ไปทางนั้นไม่ได้” ขอทานพิการหน้าถอดสี

“ที่นั่นเป็นพื้นที่ของเตาปา”

“ขอทานก็มีการแบ่งเขตแดนนะ” ก่อนหน้านี้ขอทานเฒ่าก็เกือบถูกทำร้ายเช่นกัน

ตาเปาเป็นลูกพี่ใหญ่ของเหล่าขอทาน เขาครองพื้นที่ถนนหลายแห่งที่คนรวยอยู่กัน

ครั้งก่อนพวกเขาแอบเข้าไปขอทานที่นั่น จึงถูกตาเปาทำร้ายจนขาหัก

ขอทานพิการลูบขาตัวเอง แววตาแฝงไปด้วยความเคียดแค้น