หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 419

เจ้าเข้าใจไหม

รัชทายาทผู้ยิ่งใหญ่ ต้องไปขอทานบนถนนจะรู้สึกอย่างไร

“ข้ารู้สึกว่า นางมีความสุขจนลืมบ้านแล้ว ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน หากยังไม่กลับบ้านอีก เกรงว่าคงไม่ยอมกลับ…”

“พรุ่งนี้ เป็นพิธีสืบทอดตำแหน่งประมุขพรรคขอทานของนาง” รัชทายาทกุมหน้าผาก นางกำลังจะกลายเป็นอันธพาลในเมืองหลวงไปเสียแล้ว

ชื่อเสียงของพี่เปียว โด่งดังกว่าองค์หญิงเจาหยางเสียอีก!

สวี่ซื่อรู้สึกตกตะลึง งามหน้านัก นางเริ่มดึงเพื่อนสนิทมิตรสหายเข้าร่วมกลุ่มแล้วหรือ

สวี่ซื่อเริ่มนั่งไม่ติด

“เติงจือ เตรียมรถม้า” สวี่ซื่อรีบร้อนออกจากบ้าน

เวลานี้ฟ้าได้มืดแล้ว สวี่ซื่อพยายามตามหานางทั่วเมืองหลวง

“อีกหนึ่งชั่วยามจะต้องมีองครักษ์เงาส่งข่าวคราวกลับมา มิสู้รออีกสักประเดี๋ยว” ตอนนี้ ก็ไม่รู้เจาเจาอยู่ที่ไหนนะ

แต่สวี่ซื่อรอไม่ไหว

“ไปหาที่ศาลเจ้าร้างริมสะพานก่อน” สวี่ซื่อรู้สึกเป็นกังวล

กลัวว่าช้าไป องค์หญิงจะกลายเป็นอันธพาลใหญ่ในเมืองหลวง

ขณะที่สวี่ซื่อตามหาคนอยู่นั้น ก็ได้ยินหญิงชราคนหนึ่งอุ้มหลานสาวด่าทออยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง

“แต่งงานกับแกนี่โชคร้ายไปแปดชาติจริงๆ สามสิบปีที่แต่งงานกัน เอาแต่ตกปลามาสามสิบปี วันนี้เป็นปู่คนแล้ว ก็ยังตกปลาทั้งวัน!”

“เช้าสายบ่ายเย็นไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยช่วยงานบ้านงานเรือนอะไรเลยทุกอย่างต้องอาศัยข้า”

“ชีวิตอีแก่ทำไมมันช่างน่าสงสารขนาดนี้นะ!”

“พลบค่ำแล้วยังไม่กลับบ้าน ชั่วชีวิตนี้คงเปลี่ยนนิสัยไม่ได้แล้ว!” เพื่อนบ้านของหญิงชราที่อยู่ข้างๆพูดเตือนอย่างแผ่วเบา

อิ้งเสวี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย “การตกปลาเป็นการผ่อนคลายจิตใจ ทำไมต้องด่ากันด้วยล่ะ”

เติงจือเหลือบมองนาง “คนรวยก็ผ่อนคลายจิตใจได้ คนจนต้องการแค่อิ่มท้องเท่านั้น”

“ฟังจากที่ท่านยายพูด บ้านคงยากจน เขายิ่งควรต้องดูแลให้มากกว่านี้ แทนที่จะหนีความจริงไปตกปลา” ในใจของเติงจือเข้าใจอย่างแจ่มชัด

ฝูงชนฟังแค่สองสามประโยคแล้วก็รีบร้อนจากไป