หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 420

“เจ้า…เจ้ามาจากไหนน่ะ” ชายชราที่ตกปลาพูดเสียงสั่น

ลู่เจาเจาชี้นิ้วไปที่สุสานร้าง “นั่นคือบ้านของข้า”

ท้องฟ้ากว้างใหญ่ ท้องทะเลคือบ้าน

ร่างของชายชราสั่นเทิ้มหนักยิ่งขึ้น

“นี่คือเพื่อนของข้า…” นางชี้ไปที่โซ่เหล็กแล้วพูดแนะนำเพื่อนของนาง

ขายชรารวบรวมความกล้าชำเลืองไปมอง ก็เห็นทารกน้อยตัวขาวราวกับกระดาษ แสยะปากสีแดงสด ยิ้มแย้มให้เขาอย่างมีความสุข

เขามองตามโซ่ในมือของนางไป…

“เพื่อนของข้าไม่ใช่มนุษย์…” มันคือหมา

ยังไม่ทันพูดจบ

ชายชราก็กรีดร้องเสียงแหลมด้วยความหวาดกลัว “อ๊าก! ช่วยด้วย!”

เขาโยนคันเบ็ด ส่งเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวสยดสยอง “มีผีมีผีโว้ย…”

“จะไม่ตกปลาอีกแล้ว จะไม่ตกปลาอีกแล้ว…” เขาคลานไปร้องไห้คร่ำครวญไปตลอดทาง

ทันใดนั้น ด้านหน้าก็ไม่มีคนเลย

ลู่เจาเจาเกาหัวแกรกๆด้วยความงุนงง “ผีอะไร”

“เกิดอะไรขึ้น จุยเฟิง”

หันขวับกลับมา

โซ่เหล็กว่างเปล่า

“สุนัขข้าล่ะ?!”

“จุยเฟิง ทำไมวิ่งพล่านล่ะ”

ลู่เจาเจาล่ามโซ่ให้จุยเฟิงใหม่

เจ้าตัวเล็กบ่นพึมพำ “เกิดอะไรขึ้นเหรอจุยเฟิง”

“ทำไมท่านปู่ร้องไห้แล้ววิ่งหนีไป แค่หมาหายไปเท่านั้นเอง”

ลู่เจาเจางงงวย หาสาเหตุไม่ได้

กลางดึก

ทารกที่คลานออกมาจากสุสานร้าง ตัวซีดเผือด ชี้นิ้วไปจุดที่ไม่มีคนอยู่ แล้วแหกปากพูดว่าเพื่อนของข้าไม่ใช่มนุษย์

ถามหน่อยเหอะ ใครจะไม่กลัว

ลู่เจาเจาไม่เข้าใจ นางคลานกลับไปที่หลุมศพอย่างไร้กังวล แล้วผล็อยหลับไปอีกครั้ง