หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 422

“ก็ไม่รู้ว่าไปเห็นอะไร ทำให้โดนกระตุ้น นายหญิงใหญ่ร้องโหยหวน แล้วล้มลงกับพื้นทันที กระแทกเข้ากับขอบโต๊ะ เลือดไหลอาบศีรษะ”

“พอฟื้นขึ้นมาก็ปากเบี้ยว น้ำลายไหล พูดจาไม่ชัด ร่างกายครึ่งท่อนขยับไม่ได้ เป็นอัมพาตแล้ว!”

ทุกคนตกตะลึง

“สมน้ำหน้า หลอกลวงท่านแม่มาสิบแปดปี นี่คือผลกรรม!” ลู่หยวนเซียวที่อายุสิบขวบยังเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ตะโกนด่าทันที

สวี่ซื่อส่ายหน้าเบาๆ “หยวนเซียวด่าที่บ้านก็พอแล้ว อยู่ข้างนอกห้ามพูดนะ”

“เจ้ายังต้องเข้าสอบจอหงวน ห้ามมีจุดอ่อนให้ผู้อื่นโจมตีเด็ดขาด”

คนอื่นสามารถด่าได้ แต่ถ้าหลานชายแท้ๆ ด่า นี่คือการทำลายชื่อเสียง

โลกก็เป็นแบบนี้มาตลอด

[โอ้โห โอ้โห ได้ยินว่าเผยซื่อโกนผมของชู้รัก ให้ปลอมตัวเป็นพระเกจิเข้าไปอาศัยอยู่ในบ้านล่ะ!]

[นายหญิงใหญ่ คงไม่ได้จับได้คาหนังคาเขาหรอกนะ] ลู่เจาเจาแอบหัวเราะคิกคัก

ตื่นเต้น ตื่นเต้นจริงๆ

[อยากกินเผือก อยากกินเผือกอย่างบ้าคลั่ง…]

อยากกินเผือก อย่าห้ามลู่เจาเจา!

สวี่ซื่อบีบผ้าเช็ดหน้า มุมปากโค้งขึ้นอย่างบ้าคลั่ง กลั้นเอาไว้ไม่อยู่

นางกระแอมในลำคอ และไอแห้งๆ

บนใบหน้าที่สง่างาม น้ำเสียงค่อนข้างเศร้า “แม้ว่าพวกเจ้าจะถูกขับไล่ออกจากบ้าน ตัดออกจากวงศ์ตระกูล แต่ในสายตาของคนอื่น ก็ยังมีบุญคุณที่เลี้ยงดูอยู่”

“นายหญิงใหญ่เกิดเรื่อง ไปเยี่ยมสักหน่อยจะได้ปิดปากคนที่พูดจาเหลวไหลได้”

สวี่ซื่อนั่งตัวตรง พูดอย่างจริงจังว่า

“การสอบขุนนางรอบแรกใกล้เข้ามาแล้ว เจิ้งเย่ว์เพิ่งเข้าค่ายทหาร หยวนเซียวปีหน้าจะเข้าร่วมการสอบสำหรับเด็ก ต้องใช้เวลาอ่านหนังสือให้มากขึ้น”

“ดังนั้น…”

“แม่จะไปเยี่ยมแทนพวกเจ้า”

สวี่ซือจ้องด้วยสายตาที่เป็นประกาย กินเผือกกินเผือกกินเผือก!