หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 423

ดวงตาของลู่หยวนเซียวเปล่งประกาย

พี่ใหญ่เป็นเจี้ยหยวนของราชสำนักมีคนนับไม่ถ้วนอยากขอให้เขาชี้แนะ

“หยวนเซียวโง่เขลา ทำให้พี่ใหญ่ขายหน้า” หยวนเซียวหน้าแดงก่ำ

เวลานี้ลู่หยวนเซียว ไม่นึกไม่ฝันเลยว่า ในอนาคตตัวเองจะกลายเป็นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ของยุค

เพราะตลอดชีวิต เขามักจะพูดประโยคเดิมๆ : ข้าคือคนโง่ที่สุดในครอบครัว

เวลานี้

ลู่เจาเจาสวมเสื้อขนสัตว์ที่ทำจากหนังหมีซึ่งฮ่องเต้ประทานให้ แล้วนั่งบนรถม้าเพื่อไปดูละคร

“ห้ามท่านเตะข้าเด็ดขาด” นางพูดกับเซวียนจี้ชวนอย่างจริงจัง

เซวียนจี้ชวน…

“ขออภัย” ก้มหน้าเงียบ

เมื่อปีก่อนจำนางผิดคิดว่าเป็นหมี จึงเตะนางเข้าไปในกองหิมะ เขาเลยต้องซวยไปเป็นเดือน

เกือบชะตาขาด

เซวียนจี้ชวนอุ้มลู่เจาเจาลงจากรถม้าอย่างเอาใจใส่ เดินตามหลังนางอย่างเคารพ

ฮ่า รัชทายาทตงหลิงยังดีไม่เท่าตัวเองเลย

องค์หญิงเจาหยางสถานะสูงส่ง เขาแค่ก้มหัวให้ลู่เจาเจา

ไม่อายใคร

เติงจือเดินไปข้างหน้าเคาะประตู

คนรับใช้เปิดประตู ใบหน้าประหลาดใจ “พี่เติงจือ ทำไมพี่กลับมาได้”

เมื่อมองคนข้างหลัง เห็นว่าเป็นฮูหยิน

คนรับใช้ตื้นตันจนน้ำตาคลอเบ้า “ฮูหยิน ตั้งแต่ฮูหยินไป พวกเราลำบากกันมากเลยขอรับ”

“อย่าพูดมาก ได้ยินว่านายหญิงใหญ่เป็นอัมพาต ฮูหยินใจดี ตั้งใจมาเยี่ยมแทนคุณชายทั้งหลาย” เติงจือยิ้มแล้วส่งเงินรางวัลให้

“คุณชายทุกท่านใจดีมากเลย เชิญฮูหยินเข้าข้างใน…”

คนรับใช้พาสวี่ซื่อเข้าไปในจวน