หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 424

“ข้ามีความสัมพันธ์เป็นสะใภ้ของนายหญิงใหญ่มาสิบแปดปี ไม่เคยทะเลาะกันเลย มาเยี่ยมท่าน แล้วจะเป็นยังไง”

สวี่ซื่อเช็ดน้ำตาปลอมๅที่มุมหางตา “เจ้าดูแลนายหญิงใหญ่ยังไง สิบแปดปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่นายหญิงใหญ่ป่วย ก็เป็นข้าที่คอยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวดูแลโดยไม่หยุดพัก เจ้าเพิ่งเข้ามาแค่หนึ่งปี นายหญิงใหญ่ก็เป็นอัมพาตแล้ว?”

“ตอนนั้นข้าเช็ดอุจจระเช็ดปัสสวะให้นายหญิงใหญ่ โดยไม่บ่นอะไร เจ้าก็ต้องดูแลนายหญิงใหญ่อย่างเต็มที่ ห้ามให้ผู้อื่นทำแทน” สวี่ซื่อกล่าวอย่างจริงจัง

เผยซื่อโกรธจนกัดฟันกรอด

ลู่หย่วนเจ๋อขอบตาแดงก่ำ คล้ายกับซาบซึ้ง

“ทำตามที่อวิ๋นเหนียงบอก” ลู่หย่วนเจ๋อพูดเสียงเบา

สวี่ซื่อเข้าไปใกล้เตียง นายหญิงใหญ่ตาเบี้ยวปากเบี้ยว น้ำลายแวววาวไหลออกจากปาก

นี่คืออัมพฤกษ์?

“เฮ่อเฮ่อเฮ่อ…” เสียงเฮ่อเฮ่อออกมาจากในปาก

“เจ้าอย่ามาใส่ร้ายกัน ข้าดูแลนายหญิงใหญ่เสมือนแม่แท้ๆ ของข้าก็มิปาน คัดลอกพระคัมภีร์เพื่อนาง อาศัยอยู่ในศาลเจ้าเป็นเวลาครึ่งเดือน” เผยซื่อร้องไห้เช็ดน้ำตา

นายหญิงใหญ่เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาก็เบิกโต ใบหน้าแดงก่ำ คล้ายกับอารมณ์ตื่นเต้นสุดขีด เห็นชัดๆ ว่าแม้จะขยับไม่ได้ แต่ร่างกายก็ต่อต้าน

“อ่าอ่า เฮ่อเฮ่อเฮ่อ…” ปากของนางเบี้ยว พูดอะไรไม่ออกสักคำ

ด้วยความตื่นเต้น ก็เริ่มร้องไห้

นางถลึงตาใส่เผยซื่อเขม็ง ส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความสิ้นหวัง

“นายหญิงใหญ่ดูเหมือนจะคัดค้าน? ได้ยินมาว่า นายหญิงใหญ่ไปศาลเจ้าแล้วได้รับความตื่นตกใจจนเป็นอัมพาต เจ้าทำอะไรที่ศาลเจ้า” สวี่ซื่อคล้ายถามอย่างไม่ตั้งใจ

เผยซื่อบีบผ้าเช็ดหน้าและตะโกนว่า “ข้าย่อมไปคัดลอกพระสูตรอย่างไรเล่า”

[ไอ๊หยาไอ๊หยา คัดลอกพระสูตรอะไรหรา โดนนายหญิงใหญ่จับได้คาหนังคาเขาแน่นอน!]

ลู่เจาเจาล้วงเมล็ดแตงโมออกมาจากกระเป๋า ย่อตัวลงนั่งที่มุมห้องกินอย่างตั้งใจ

“กลางคืนไม่ได้จุดไฟ แล้วยังมีลมพัด ระหว่างที่นายหญิงใหญ่สลึมสะลือ อาจจะตกใจกับกิ่งไม้ที่โบกสะบัดอยู่ที่ขอบหน้าต่าง”

“ข้าคัดลอกพระสูตรดีๆ หรือผิดอะไร”