หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 426

“ไร้ประโยชน์!”

“โอ๊ย…” เผยเจียวเจียวกุมหน้าอก ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

ร่างกายงอตัว เหงื่อเย็นไหลท่วมทั่วตัว

แต่พอเงยหน้า ก็เหลือบเห็นท่าทางยิ้มเยาะของสวี่ซื่อ เผยซื่อก็โกรธแค้นจนหัวใจเต้นแรง

“เจ้าไม่ได้หวังดีอะไร เจตนามาเยาะเย้ย ยุยงให้ครอบครัวของเราแตกแยก!”

[เจ้าเข้าใจท่านแม่ของข้าดีจริงๆ…]

[เดาแม่นทุกครั้ง…]

สวี่ซื่อกระแอมไอเบาๆทีหนึ่ง มองดูลู่หย่วนเจ๋อแล้วพูดว่า “เดิมทีข้าคิดว่า หญิงสาวที่ท่านชอบจะต้องเป็นคนที่มีเหตุผลและเข้าใจอะไรๆ ที่แท้ ก็เป็นอย่างนี้เอง…”

“ข้าแต่งงานกับท่านมาสิบแปดปี ท่านไม่รู้หรือว่าข้าเป็นคนยังไง”

สีหน้าของลู่หย่วนเจ๋อดูละอายใจ “ใช่ เจ้าเป็นคนมีคุณธรรมและใจกว้างที่สุด ไม่มีทางทำพฤติกรรมที่ต่ำๆแบบนั้น”

สวี่ซื่อ ยิ้มโดยไม่พูดอะไร

ใช่แล้ว นั่นคือตัวข้าในอดีต

ตอนนี้ ข้าคือหนิวฮู่ลู่.อวิ๋น

“เอาตัวเองเป็นบรรทัดฐาน คิดว่าทุกคนจะต่ำช้าเหมือนเจ้าหรือไง” ลู่หย่วนเจ๋อหันไปด่าเผยซื่อ

“ยังยืนนิ่งอยู่ทำไม รีบไปดูแลท่านแม่ซิ! ท่านแม่เลี้ยงดูเจ้ามาหลายปี เจ้ายังรังเกียจนางอีกหรือ” ลู่หย่วนเจ๋อสีหน้าไม่ค่อยดี เผยซื่อใจเต้นรัว ได้แต่ทนต่อความเจ็บปวดใจ แล้วลุกขึ้นมา

กลั้นอาเจียนไปด้วย ทนกลั้นความรังเกียจเช็ดตัวให้นายหญิงใหญ่ไปด้วย

สวี่ซื่อคอยสั่งการอยู่ข้างๆ

“เจ้าเบาๆหน่อยซิ ไม่เห็นหรือว่านายหญิงใหญ่ร้องไห้น้ำตาไหลแล้ว”

“คนเป็นอัมพาตนอนนานเสี่ยงต่อการเป็นแผลกดทับ เนื้อหนังเน่าเปื่อยตายได้ง่าย คนในครอบครัวต้องดูแลเอาใจใส่เป็นพิเศษ…”