หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 427

ทำไมเขาไม่เคยสังเกตุมาก่อนว่าสวี่ซื่อสวยขนาดนี้นะ

สวี่สืออวิ๋นในวัยสาวนั้น ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี

นางช่างไร้เดียงสา ไร้ซึ่งพิษภัย มองโลกในแง่ดีเสมอ

หญิงสาวที่เคยมีใบหน้าสวยหวาน ยอมละทิ้งบ้านเกิดเมืองนอนไปถึงสิบแปดปี เพียงเพื่อคำพูดของเขา

นางรักเขาอย่างร้อนแรง รักเขาหมดหัวใจ

ในอดีต เขาเคยหวั่นไหว

แต่ต่อมา หลังจากเยี่ยนซูเกิดเรื่อง นางก็คุมอารมณ์ไม่อยู่ วันเวลาที่ผ่านไป ทำให้นางแก่ลงและเหนื่อยล้า

เด็กสาวที่เคยมีประกายในดวงตา ก็มีความหม่นหมองในดวงตา เต็มไปด้วยความเศร้าโศกที่ผู้คนไม่เข้าใจ

แต่ตอนนี้ นางเปลี่ยนไปแล้ว

สดใส ร่าเริง ใบหน้าปราศจากความกังวล

แม้กระทั่ง ยังเห็นเงาของนางสมัยวัยสาว

ไม่สิ สวยงามและน่าดึงดูดใจยิ่งกว่าตอนวัยสาวเสียอีก

สวี่ซื่อรู้สึกถึงสายตาของลู่หย่วนเจ๋อ ก็ให้ขยะแขยงเล็กน้อย

ช่างทำให้คนรู้สึกขยะแขยงจริงๆ

ปีนั้นเยี่ยนซูพิการ นายหญิงใหญ่ป่วยหนัก นางเหนื่อยจนนอนไม่หลับ

นายหญิงใหญ่ตั้งใจทรมานนางอีก ให้นางอดตาหลับขับตานอน

หลายปีเหล่านั้นทำให้นางแก่ไปเป็นอย่างมาก

การดูแลคนแก่ที่เป็นอัมพาตนั้นโหดร้ายที่สุด แม้กระทั่ง สามารถทรมานจนคนไม่เป็นคน ผีไม่เป็นผี

เผยซื่อเช็ดตัวนายหญิงใหญ่จนสะอาด สวี่ซื่อก็พูดเบาๆว่า “ได้ยินมาว่าที่จวนมีพระสงฆ์ที่มีสมณศักดิ์สูงมาอยู่ด้วยเหรอ”

เผยซื่อหยุดชะงัก

บีบผ้าเช็ดหน้าอย่างเงียบๆ

“ใช่แล้ว เจียวเจียวเป็นคนไปเชิญมา นางยังไปที่ศาลเจ้าคัดลอกพระคัมภีร์อยู่บ่อยๆ” ลู่หย่วนเจ๋อตอบ สายตาไม่ยอมละจากสวี่ซื่อแม้แต่น้อย

ยิ่งทำให้เผยซื่อโกรธจนคลั่ง

เมื่อได้ยินเรื่องพระสงฆ์ นายหญิงใหญ่ก็อารมณ์ตื่นตระหนกขึ้นมา