หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 431

เขาสะบัดเผยซื่อที่กำลังอาละวาดออกไป แล้วส่งสวี่ซื่อออกจากบ้านด้วยตัวเอง

สวี่ซื่อมองไปที่ลู่เจาเจาในอ้อมแขน เด็กน้อยไม่มีน้ำตาเหลืออยู่สักหยด

อายุน้อยๆ ช่างฉลาดแกมโกง

ลู่หย่วนเจ๋อเดินเคียงข้างสวี่ซื่อ เขารู้สึกเหมือนไม่ได้ดื่มด่ำกับความสงบสุขมานาน ตั้งแต่แยกทางกัน บ้านก็วุ่นวายอยู่เสมอ ในบ้านมีเรื่องวุ่นวายไม่มีที่สิ้นสุด และเรื่องราวในราชสำนักไม่มีที่จบสิ้น

เขาเคยทุ่มเทให้กับงานในราชสำนัก ตอนนี้ เขากลับถูกเรื่องจุกจิกรุมเร้า

“อวิ๋นเหนียง ยังเป็นเจ้าที่ดี จัดการบ้านช่องได้เรียบร้อย นางสู้เจ้าไม่ได้เลย” เขาแอบมองดูสีหน้าของสวี่ซื่อ

สวี่ซื่อหัวเราะเบาๆ “จริงหรือ”

“ลู่หย่วนเจ๋อ นี่ ท่านคือคนที่ลบชื่อพวกเราจากวงศ์ตระกูล ด้วยตัวท่านเอง”

ลู่หย่วนเจ๋อหลุบตาลง สวี่ซื่อชอบเขามาสิบแปดปี นางตัดใจจากเขาได้จริงๆหรือ

นาง ในใจยังมีเขาอยู่อีกไหม

ใช่แล้ว นางให้กำเนิดลูกชายสามคนลูกสาวหนึ่งคน เป็นไปไม่ได้ที่ผู้ชายคนอื่นจะยอมรับนาง

ลูกๆ การที่มีพ่อแท้ๆ ย่อมดีกว่า!

ลู่หย่วนเจ๋อแอบดีใจ

แต่ความดีใจนี้ เพิ่งมาถึงหน้าบ้าน ก็ถูกทำลาย

กลางดึก

ลมหนาวโหยหวน หิมะตกหนัก

หรงเช่อยืนอยู่หน้าประตู

ยืนนิ่งราวกับเสาหินรอคอยภรรยา ไม่รู้ว่ายืนนานแค่ไหน ไหล่ของเขาปกคลุมไปด้วยชั้นบางๆของหิมะที่ตกลงมา เกล็ดน้ำแข็งสีขาวเกาะอยู่บนคิ้ว

เมื่อเห็นสวี่ซื่อปรากฏตัว ดวงตาคู่หนึ่งก็สว่างไสวขึ้น แววตาของเขามีประกายระยิบระยับ

“อวิ๋นเหนียง…” เขาเรียกเสียงดัง