หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 433

หรงเช่อริมฝีปากสั่นระริก “คืนนั้น ข้าฝันเห็นอะไรอย่างหนึ่ง”

“ในฝัน เจ้ากับลู่หย่วนเจ๋อรักกัน และยังเห็นว่าลู่หย่วนเจ๋อมีเมียน้อยมาสิบแปดปี แต่ที่แตกต่างคือ ไม่มีเจาเจา เจาเจาได้เสียชีวิตในวันที่เกิด ลู่หย่วนเจ๋อได้อุ้มลู่จิ่งเหยาไว้ที่ตักของเจ้า และเจ้ารักราวกับลูกแท้ๆ”

“นางใส่ร้ายป้ายสีด้วยตัวเอง ทำให้ตระกูลสวี่พังทลาย ล้มล้างพวกพ้องของเจ้าทีละนิด”

“ข้ายังเห็นรัชทายาท เขาก็เหมือนกับคนโง่เขลาไร้สมอง อุ้มชูลู่จิ่งเหยาดั่งดวงใจ”

“ข้าเห็นเจ้า…พวกเขาทำกับเจ้าเช่นนี้ได้อย่างไร! ข้าปล่อยมือ เพราะต้องการให้เจ้ามีความสุข ไม่ได้ต้องการให้เจ้าตาย!” หรงเช่อตัวสั่นเทิ้ม ดวงตาแดงก่ำ

หรงเช่อเห็นสวี่ซื่อนิ่งอึ้ง ก็พูดด้วยน้ำเสียงเสียดสีว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เชื่อ ความจริงมันก็เหลือเชื่อ”

“แต่ต่อมา ข้าก็ไปสืบมาจนรู้ว่าลู่หย่วนเจ๋อมีเมียน้อย ลูกสาวของเขาชื่อลู่จิ่งเหยา ลูกชายชื่อลู่จิ่งไหว ทุกอย่างตรงกับความฝัน ข้าจึงเชื่อ”

เขาไม่สามารถนิ่งเฉยรอวันตายได้ เขาจึงกลับเมืองหลวงก่อนกำหนด

สวี่ซื่อหายใจแรง ค่อยๆกำหมัด

นางไม่เคยเห็นหรงเช่อตื่นกลัวขนาดนี้มาก่อน ใจของนางก็หดหู่

“ท่านล่ะ ในฝัน ท่านเป็นยังไง” สวี่ซื่อเสียงแหบพร่า มองเขาตาไม่กระพริบ

หรงเช่อหรุบตาลง เขาทรยศแผ่นดิน

เขาทรยศดินแดนเป่ยเจาอันเป็นที่รัก ไปร่วมกับเซวียนจี้ชวนโจมตีเป่ยเจา เพื่อแก้แค้นให้กับสวี่ซื่อ

สุดท้าย ตายในสนามรบ

เจิ้นกั๋วกง สูญสิ้นแล้วจริงๆแล้ว

แต่เขาไม่ได้พูดอะไร แค่ยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าอย่ากังวล ในความฝันข้าฝันดีมาก” มุมปากของเขายกขึ้นยิ้ม ต้องการโน้มน้าวสวี่ซื่อ

สวี่ซื่อน้ำตาหยดติ๋งๆ

หรงเช่อตกใจ

“เจ้า เจ้าเป็นอะไร เจ้าอย่าร้องไห้ซิ ข้า…ข้า ข้า…”

หรงเช่อตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาอยากจะกอดสวี่ซื่อ แต่กลัวจะเป็นการล่วงเกินนาง