หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 442

"ด้วยโองการแห่งฟ้า ฝ่าบาททรงมีพระบัญชา เซียวซื่อปล่อยให้บุตรีก่อเหตุฆาตกรรมและเหยียบย่ำหัวใจของเป่ยเจา มีความตั้งใจที่จะสังหารองค์หญิงเจาหยาง..."

“ให้ไปอยู่ที่วังเย็นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

ทันทีที่พระราชโองการของฮ่องเต้ออกมา เซียวกุ้ยเฟยก็หลั่งน้ำตาทันที "ฝ่าบาท หม่อมฉันผิดไปแล้ว หม่อมฉันผิดไปแล้วเจ้าค่ะ หม่อมฉันไม่กล้าทำอีกต่อไปแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของหนิงเอ๋อร์”

“หนิงเอ๋อร์ รีบบอกหวังกงกงเร็วเข้าว่าเจ้าคือคนที่ต้องการผลักองค์หญิงเจาหยาง” ดวงตาของนางแดงก่ำ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยเลือด แววตาน่ากลัวมาก

เซี่ยอี่หนิงยังคงเงียบ

“หนิงเอ๋อร์ พูดเร็วสิ”

เซี่ยอี่หนิงก้มศีรษะลง ไม่กล้าสบตาท่านแม่ของนาง

หวังกงกงยิ้มและกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงซาบซึ้งที่เซียวกุ้ยเฟยอยู่เคียงข้างมาหลายปี จึงจ้างหมอหลวงมาให้ท่าน เชิญพ่ะย่ะค่ะ" แต่ใบหน้านั้นไม่สามารถกลับคืนมาได้

เนื้อและเลือดทั้งหมดถูกหมีดำตัวใหญ่กลืนกินไป

“ฝ่าบาทยังตรัสด้วยว่าองค์หญิงอี่หนิงไม่สามารถอยู่ห่างกับท่านแม่ได้ ดังนั้นพระองค์จึงขอให้องค์หญิงตามติดไปด้วยขอรับ”

เซี่ยอี่หนิงเงยหน้าขึ้นทันที

“ข้าเป็นลูกสาวคนเดียวของเสด็จพ่อและเป็นองค์หญิงเพียงคนเดียว กล้าดียังไงถึงส่งข้าไปที่วังเย็น”

“ข้าอยากเจอเสด็จพ่อ” นางตามเสด็จแม่ไปไม่ได้

นางรู้ว่าเสด็จแม่ให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ภายนอกมาก การที่นางผลักเสด็จแม่ของนางเข้าปากหมี เสด็จแม่คงเกลียดนางไปจนตาย

นางไม่สามารถตามเสด็จแม่ไปได้

“ข้าไม่อยากตามเสด็จแม่ไป ข้าอยากตามเสด็จพ่อ”

“หวังกงกง ข้าอยากพบเสด็จพ่อ” เซี่ยอี่หนิงร้องไห้ เพราะต้องการพบบิดา แต่หวังกงกงจะทำตามความปรารถนาของนางได้อย่างไร

เซี่ยอี่หนิงนิสัยเสียจริงๆ

เซียวกุ้ยเฟยถูกพาตัวไป แววตาของนางนิ่งราวกับตายไปแล้ว

“ท่านตา ท่านตา โปรดช่วยหนิงเอ๋อร์ด้วย หนิงเอ๋อร์จะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้ว” เซี่ยอี่หนิงครั้งหนึ่งเคยถูกตามอกตามใจ จึงมักจะทุบตีและดุด่าคนในวัง แม้แต่นางสนมที่ไม่ได้รับความโปรดปรานก็ยังถูกนางฉีกหน้า

นางจะมีชีวิตอยู่อย่างไรถ้านางตามเสด็จแม่เข้าไปในวังเย็น

อีกอย่างสายตาที่เสด็จแม่มองนางก็ทำให้นางมีลางสังหรณ์บางอย่าง

"ไม่ ไม่ นี่มันไม่ถูกต้อง"

“มันผิดพลาดตรงไหน”

ลู่เจาเจายิ้มและไม่เอ่ยวาจาใดๆ คงเป็น...

เพราะข้ามีลูกศิษย์เจ้าเล่ห์เจ็ดคน

หลังจากที่เซียวกุ้ยเฟยได้รับบาดเจ็บ สวนสัตว์ก็เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

เลือดเต็มพื้น ทำให้ทุกคนต่างก็สะเทือนใจ

สิ่งที่ทำให้คนกลัวสุดขีดยิ่งกว่านั้นคือ เซี่ยอี่หนิง

เซียวกุ้ยเฟยรักนางมากเพียงนี้ นางยังกล้าผลักแม่ของนางเข้าไปในปากที่เปื้อนเลือดด้วยน้ำมือของนางเอง ช่างโหดเหี้ยมจริงๆ

ไม่มีเหตุผลที่จะต่อสู้กับสัตว์ร้าย ดังนั้นพวกเขาจึงต่างแยกย้ายกันออกไป

เซียวกั๋วจิ้วจิตใจล่องลอย ทั้งตัวดูเหี่ยวเฉามาก ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างหมดความสนใจไปแล้ว

“ปิดสวนสัตว์ จากนั้นก็ปล่อยสัตว์ทั้งหมดเข้าสู่ป่าดงพงไพเสีย” เซียวกั๋วจิ้วโบกมือ