หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 444

ลู่เยี่ยนซูรู้ว่าวันนี้น้องสาวของเขาตกอยู่ในอันตรายจึงรีบกลับบ้านเร็ว

ลู่หยวนเซียวขยิบตาให้พี่ใหญ่"น้องสาวทำให้ท่านแม่โกรธมากจนร้องไห้ พี่ใหญ่ลองเข้าไปคุยหน่อยสิ"

เมื่อเห็นเขาเข้ามาในประตู สวี่ซื่อก็เช็ดน้ำตา

“แม่รู้ว่าเจาเจามีความสามารถ แต่นางก็มักจะทำให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายเสมอ ในฐานะที่เป็นแม่จะวางใจได้อย่างไร”

“ตอนที่นางถูกผลักลงไป ร่างกายของแม่ก็รู้สึกอ่อนแรง เหมือนท้องฟ้าพังทลายลงมา หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเจาเจา ชีวิตของแม่ก็คงต้องตามไปกับนาง” จนถึงตอนนี้สวี่ซื่อยังคงหวาดกลัวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น

“ท่านแม่ ยังจำได้ไหมว่าเจาเจาไม่ได้มีเจตนา”

“นางไม่ได้เจตนา ทุกสิ่งที่นางทำก็เป็นไปตามสัญชาตญาณในอดีต ครั้งหนึ่งนางเคยทะนงองอาจในโลกนี้ ถูกผู้อื่นเยินยอ โดยธรรมชาติแล้วชาวบ้านธรรมดาจึงไม่คู่ควรกับสายตาของนาง”

ยกตัวอย่างเช่น สัตว์ตัวใหญ่จะสนใจมดที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าหรือไม่

การยั่วยุของมดถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสนุกสำหรับนาง

เมื่อรู้สึกเบื่อก็โค่นล้มมันไป

“ท่านแม่ ตัวตนของเจาเจาช่างไม่ธรรมดา นางไม่สามารถผูกติดอยู่กับกฎเกณฑ์และข้อบังคับได้”

“นางมีความคิดเป็นของตัวเองและสามารถปกป้องตัวเองได้”

“สิ่งที่เราทำได้คือปล่อยวางต่อไป” ลู่เยี่ยนซูมีลางสังหรณ์ว่าโลกของเจาเจาไม่ได้อยู่ที่นี่

สวี่ซื่อเงียบไม่พูดจา นางเข้าใจที่ไหนกันล่ะ

นางมักจะตื่นจากความฝัน ความสามารถของเจาเจาน่าทึ่งมากจนกลัวว่าจะรักษาเจาเจาไว้ไม่ได้

“แม่จะโน้มนำเจาเจาด้วย จะไม่ทำให้นางตกอยู่ในอันตราย

“ท่านแม่ ได้โปรดทำใจให้กว้างเถอะ”

สวี่ซื่อรู้สึกดีขึ้นบ้างเล็กน้อย

พอลู่เยี่ยนซูเดินออกมาก็ตรงไปหาลู่เจาเจา

เจ้าตัวเล็กกำลังนั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่ริมทะเลสาบ ใต้พื้นทะเลสาบน้ำแข็งมีปลาจำนวนนับไม่ถ้วนว่ายวนไปมา

“พี่ใหญ่ พี่ไปคุยกับท่านแม่เป็นไงบ้าง” ลู่เจาเจากระซิบ

“พี่คุยแล้ว ไม่ต้องกังวล ท่านแม่แค่เป็นห่วงเจ้า ตอนที่เห็นหมีดำตัวใหญ่พุ่งเข้ามาหาเจ้า ท่านแม่แทบจะเป็นลมเพราะความตกใจ”