หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 445

หรงเช่อนอนฟุบอยู่บนหัวกำแพง

“แม่ทัพหรง ท่านไม่กลับบ้านหรอกหรือ” ลู่หยวนเซียวถาม

หรงเช่อลูบหัว "พ่อของข้าบอกว่าคนไม่มีภรรยาไม่สมควรที่จะกลับบ้าน ข้า ข้าสามารถฉลองปีใหม่ที่บ้านของเจ้าได้ไหม"

ขายความน่าสงสาร ช่างได้ผลจริงๆ

หรงเช่อรู้สึกปลื้มปีติเป็นอย่างยิ่งที่ได้มีโอกาสอยู่กับสวี่ซื่อ

หรงเช่อมีความสุขมาก

เขานั่งข้างลู่หยวนเซียว แต่สายตาของเขามักจะล่องลอยไปทางสวี่ซื่ออยู่บ่อยๆ

ตลอดทั้งคืนเขายิ้มมุมปากราวกับว่าเขากำลังอยู่ในอาการเมา

ลู่เจาเจาย่างเนื้อแกะด้วยมือซ้ายและย่างน่องไก่ด้วยมือขวา ท้องแน่นตึงไปหมดแล้ว

“ในวันนี้แม้แต่เทพเจ้าก็ไม่เปลี่ยน…” ลู่เจาเจาพูดเจื้อยแจ้ว

หรงเช่อมีความสุขมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้ "เจ้าตัวเล็กรู้ด้วยหรือว่าเหล่าเทพเจ้ามีชีวิตอยู่อย่างไร"

“ไม่มีความหมายอะไรหรอก” ลู่เจาเจารู้สึกหมดสนุก

ทุกคนกินดื่ม ดูดอกไม้ไฟ และอยู่ร่วมกันอย่างรักใคร่ปรองดองในวันส่งท้ายปีเก่า มันช่างอบอุ่นและสบายใจจริงๆ

สวี่ซื่อยังจ่ายเงินเดือนสามเท่าให้กับคนรับใช้ในจวน แถมยังจัดงานเลี้ยงให้พวกเขาอีกด้วย ซึ่งทำให้ทุกคนในจวนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม

“มั่นใจในการสอบระดับฮุ่ยซื่อหลังปีใหม่หรือไม่” หรงเช่อถาม

มีความอบอุ่นฉายอยู่บนหน้าผากของลู่เยี่ยนซู "ข้าจะทำตามความคาดหวังของครอบครัว และทำให้ดีที่สุด"

ในขณะนี้ทางฝั่งคฤหาสน์ตระกูลลู่ยังไร้บรรยากาศปีใหม่

เผยซื่อมีสีหน้าที่เย็นชา สาวใช้ตัวเล็กมารายงานด้วยอาการสั่นเทา "นายหญิงใหญ่อึเลอะบนตัวอีกแล้ว รบกวนฮูหยินไปเช็ดทำความสะอาดด้วยเจ้าค่ะ"

เผยซื่อโยนถ้วยชาลงพื้นด้วยความโกรธ

เศษชิ้นส่วนกระเด็นโดนใบหน้าสาวใช้จนมีรอยเลือด

เด็กหญิงตัวเล็กๆ ตัวสั่น แต่นางก็ไม่กล้าที่จะร้องไห้