หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 446

“ในเดือนหน้าจะมีการสอบระดับฮุ่ยซื่อ ข้าจำเป็นต้องใช้หน่อยนะ”สีหน้าของลู่จิ่งไหวเปลี่ยนเป็นสีแดง ดูเหมือนว่าเขาจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนเม้มริมฝีปาก แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า"ท่านพี่ ท่านและข้าเป็นสามีภรรยากัน จำเป็นต้องแยกข้าท่านด้วยหรือ"

“หลังจากผ่านวันส่งท้ายปีเก่าไปแล้ว ข้าจะมอบให้ท่านพี่ในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้นได้ไหม”

พรุ่งนี้ตอนเช้าหรอกหรือ

หมายความว่า ต้องใช้เตียงหมอนเดียวกันในคืนนี้หรอกหรือ

ลู่จิ่งไหวกำหมัดแน่น ระงับอาการคลื่นไส้ในใจเอาไว้ ก่อนจะฝืนยิ้มและพูดว่า"ได้สิ ทำให้เหมี่ยนเหนียงน้อยใจอยู่กาลเวลาหนึ่ง เป็นข้าที่ทำไม่ถูกต้อง"

กลางดึกสงัด

ลู่จิ่งไหวอาศัยจังหวะตอนที่นางอาบน้ำแอบหยิบยาออกจากแขนเสื้อ แล้วเทลงในแก้ว

แค่ดื่มก็จบ

เมื่อเจียงอวิ๋นเหมี่ยนออกมา ใบหน้าของนางก็แดงก่ำแล้ว

สายตาที่เขามองมายังเจียงอวิ๋นเหมี่ยนนั้นเต็มไปด้วยความหลงใหลและความเร่าร้อน

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนเห็นว่าสายตาของเขาร้อนราวกับไฟ ความไม่พอใจในใจได้หายไปชั่วพริบตาเดียว

พลิกฟ้าคว้าฝน และแล้วในห้องก็เต็มไปด้วยแสงของฤดูใบไม้ผลิ

วันรุ่งขึ้นเป็นวันแรกของปีใหม่

ลู่จิ่งไหวแทบรอไม่ไหวที่จะอวยพรปีใหม่ให้เผยซื่อ ดังนั้นเขาจึงรีบรับเงินสามพันตำลึงแล้วรีบออกไป

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนรู้สึกอึดอัด ดูเหมือนว่าเมื่อคืนจะฝันไป

หลังจากตื่นจากความฝัน ลู่จิ่งไหวก็กลายเป็นคนเย็นชาอีกครั้ง

“เขาหลงรักคนอื่นหรือเปล่า” เจียงอวิ๋นเหมี่ยนแอบรู้สึกเศร้าและรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง

“ลองตามเขาไปดู ดูสิว่าเขาจะไปไหน อย่าให้เขาจับได้ล่ะ” เจียงอวิ๋นเหมี่ยนรู้สึกวิตกกังวล นางสงสัยว่าเขามีภรรยาน้อยอยู่ข้างนอก ดังนั้นนางจึงสั่งให้ใครบางคนสะกดรอยตามเขาทันที

ลู่จิ่งไหวดูเหมือนตื่นตระหนก

เขาไม่ได้ใช้รถม้าในคฤหาสน์ และเขาไม่ได้พาคนรับใช้ไปด้วย เขาแอบเข้าไปในตรอกเล็กๆ เพียงลำพัง

ลู่จิ่งไหวให้เงินพวกเขาหลายครั้งแล้ว

คนเหล่านี้โลภมากขึ้นทุกครั้ง

“ถ้าเจ้าบอกให้พวกข้าไปพวกข้าก็จะไป พวกเราไม่ไร้ยางอายขนาดนั้นหรอกนะ อย่างไรก็ตามหากเจ้าสามารถทำให้พวกเราสามคนมีความสุขได้ มันก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้” พวกเขาทั้งสามมองไปที่ลู่จิ่งไหว เขาถูกเลี้ยงในจวนตั้งแต่เด็กจึงมีผิวที่ขาวผ่องยิ่งกว่าหญิงสาวเสียอีก

“ฮิฮิ หากเจ้าปรนนิบัติพวกเราเป็นครั้งสุดท้าย เราจะออกจากเมืองหลวงอย่างแน่นอน แล้วจะไม่มารบกวนคุณชายลู่อีกเลย”

“ข้าได้ยินมาว่าคุณชายลู่เพิ่งแต่งงาน”

ลู่จิ่งไหวรู้สึกหนาวเย็นพุ่งตรงไปที่พลังจิต ความโกรธของเขาก็เกือบจะบดขยี้สติปัญญาของเขา

มีแรงสังหารผุดขึ้นในดวงตาของเขา

เล็บของเขาจิกเข้าไปในฝ่ามือ จนสามารถมองเห็นเลือดจางๆ ได้

“จริงหรือ พวกเจ้าสามารถออกไปจากที่นี่ได้จริงหรือ” ลู่จิ่งไหวถามอย่างเย็นชา

ชายหนึ่งในนั้นเอื้อมมือไปลูบลู่จิ่งไหว"จุ๊ จุ๊ ผิวเนียนละเอียดมาก ทำให้พวกเราสามสหายหวนนึกถึงมันมาก"