หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 449

“ย่ายังไม่ได้ขอบใจเจ้าเลยนะ ที่ช่วยจัดการตระกูลเซียวให้ ตระกูลเซียวเกือบจะต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงแล้ว แล้วต้องขอบใจเจ้า ที่ช่วยข้าดูแลน้องชายที่ไม่เอาไหนคนนั้น…” ไทเฮาเต็มไปด้วยความรักใคร่ หากมิใช่เพราะเจาเจา นางคงตายไปนานแล้ว

หากมิใช่เพราะเจาเจา สายเลือดของตระกูลเซียวคงปนเปื้อน แม้กระทั่งไม่มีทายาทหลงเหลือ

ธิดาเพียงคนเดียวของนาง องค์หญิงใหญ่ก็เป็นเพราะเจาเจาประทานบุตร ถึงได้คลอดโอรสธิดาฝาแฝด

“เจ้าช่างเป็นแก้วใจของย่าคนนี้จริงๆ ฮ่องเต้ทำเรื่องดีเพียงอย่างเดียว นั่นคือรับเจ้าเป็นบุตรบุญธรรม” สีหน้าของไทเฮายิ้มแย้ม

“เอาอั่งเปาขึ้นมานี่” ไทเฮาเตรียมซองแดงไว้นานแล้ว รอเพียงลู่เจาเจามาไหว้ปีใหม่

ไทเฮาประทับอยู่บนเก้าอี้

ลู่เจาเจาคุกเข่าบนเบาะรองและโขกศรีษะ วันแรกของปีใหม่ ลูกหลานต้องมาไหว้คารวะขอพรจากผู้ใหญ่

เด็กน้อยตัวอ้วนกลม โขกศีรษะอย่างงุ่มง่าม

“สวัสดีปีใหม่เพคะเสด็จย่า ขอจงทรงอายุยืนยาวร้อยปี”

คนแก่ชอบฟังคำอวยพรที่เป็นสิริมงคล ไทเฮายิ้มสรวลและตรัสว่า “ขอให้เจาเจาน้อยของเราปีใหม่มีความสุข สวัสดีปลอดภัย ร่างกายแข็งแรง”

ยื่นซองแดงให้เจาเจา

ไทเฮาก็หยิบออกมาหนึ่งซองเช่นกัน “ขอให้เจาเจาน้อยของบ้านเรามีแต่ความสุขสงบ สุขภาพแข็งแรง”

ลู่เจาเจายิ้มตาหยีและรับไว้

“ได้ยินว่าเจาเจาจะเข้าเรียนหลังปีใหม่หรือ”

“งั้นย่าขอให้เจาเจาประสบความสำเร็จในการเรียน…”

ไทเฮาส่งซองแดงให้

เด็กน้อยชะงักมือ นิ่งไป แล้วค่อยๆดึงมือกลับมา

นางโบกมือให้ไทเฮาอย่างรังเกียจ สองมือเล็กๆโบกไปมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเต็มไปด้วยการปฏิเสธ

“เสด็จย่า หม่อมฉันเป็นเด็กที่มีหลักการ”