หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 453

“หนี...ฮู...หนี” เติงจือเบิกตาโพลง ในดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย

“ในที่สุดก็หาเจ้าพบแล้ว!”

“ในที่สุดก็หาเจ้าพบแล้ว!”

“ที่แท้เจ้ามาซ่อนอยู่ที่นี่นั่นเอง!” สีหน้าของชายคนนั้นบ้าคลั่ง เมื่อถอดหมวกสีดำบนหัวออก สีหน้าของเขาขาวซีดอย่างผิดปกติ

สวี่ซื่อรีบวิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

แต่ยังไปไม่ถึงประตู

ชายคนนั้นกลับโยนเติงจือออกไปอย่างแรง จนกระแทกกับสวี่ซื่อ

ทำให้นางล้มลงบนพื้นทันที

“เติงจือ เติงจือ !” สวี่ซื่อปวดจนครางเสียงต่ำ แต่นางไม่มีเวลาสนใจ รีบเข้าไปอุ้มเติงจือไว้พร้อมกับร้องไห้

“ตกลงเจ้าคือใครกันแน่? ข้าไม่เคยมีความแค้นกับเจ้า เหตุใดต้องทำร้ายข้า?” สวี่ซื่อเห็นรอยแผลที่น่าตกใจบนลำคอเติงจือ น้ำตาจึงไหลรินออกมาทันที

“ข้าทำดีมาตลอดชีวิต ไม่เคยมีความแค้นกับผู้ใด ตกลงเจ้าคือใครกันแน่ !” จนถึงตอนนี้สวี่ซื่อก็ยังไม่เข้าใจ

อีกฝ่ายคงตามหานางตั้งแต่แรก

เหยื่อในหลายวันที่ผ่านมา ล้วนแต่รับเคราะห์แทนนาง

น้ำเสียงของชายผู้นี้เหี้ยมเกรียมและเยือกเย็น

“เพราะเหตุใดหรือ? เพราะเจ้าควรตายไปตั้งแต่แรก เจ้าไม่ควรเกิดมา! เอาป้ายหยกมาให้ข้า!” เขาถือมีดแล้วเดินเข้ามาทีละก้าว

“ตามหาเจ้ามาหลายปี ที่แท้เจ้าซ่อนอยู่ที่นี่เอง!”

“ไม่ง่ายกว่าข้าจะหาเจอ”

สวี่ซื่อที่ล้มลงบนพื้น ค่อยๆถอยไปทีละนิด

“เจ้ามีความแค้นกับตระกูลสวี่หรือ?” สวี่ซื่อข่มความกลัวในใจ แล้วเอ่ยถามอย่างใจเย็น แผ่นหลังของนางชื้นไปด้วยเหงื่อ ร่างกายเย็นเยือกไปทั้งตัว

เขาหัวเราะพรวด

“ตระกูลสวี่หรือ? ตระกูลสวี่คืออะไร? อย่างพวกมันก็คู่ควรจะเป็นศัตรูกับพวกข้าหรือ?”

“ดูท่า ตระกูลสวี่คงปกปิดเจ้าเป็นอย่างดี ตระกูลสวี่คงไม่เคยบอกเจ้ามาก่อนสินะ ว่าเจ้าเป็นลูกบุญธรรม” เขาหัวเราะเสียงต่ำ