หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 454

“เจาเจา ออกไป!” สวี่ซื่อร้องเสียงดัง

“ห้ามเข้ามาเด็ดขาด เจ้าก่อเรื่องอยู่เรื่อย วันนี้แม่ไม่อยากเห็นหน้าเจ้า! ไปซะ!” สวี่ซื่อพยายามอดกลั้นต่อความกลัว แล้วตะโกนเสียดัง

ด้านนอก เจ้าตัวเล็กเงียบไปทันที

แล้วทำหน้าบึ้งตึง น้ำตาใสคลอเบ้าจนแทบจะล้นเอ่อไหลริน

ชายคนนั้นจับคางสวี่ซื่อ ดูเหมือนจะชอบใจมากกับท่าทางนอบน้อมของนาง

สายตาของเขากวาดมองเรือนร่างสวี่ซื่ออย่างกำเริบ จากนั้นมือใหญ่ค่อยๆเลื่อนลง

สวี่ซื่อหลับตาลงอย่างกล้ำกลืน

ชายคนนั้นยังไม่ทันได้ทำสิ่งใด พลันได้ยินเสียงดังครืน....

ความหนาวเย็นคืบคลานเข้ามาทันที เห็นเพียงประตูหักออกจากกัน

ลมหนาวและหิมะเย็นเยือกถาโถมเข้ามา

“ท่านแม่!” น้ำเสียงของลู่เจาเจาชัดถ้อยชัดคำ

เด็กตัวเล็กยืนอยู่นอกประตู เมื่อเห็นภาพที่เกิดขึ้น นางรู้สึกแค่ว่าเลือดทั่วทั้งตัวแข็งค้าง

“ท่านแม่!” ลู่เจาเจากลั้นน้ำตา แล้วจ้องเขม็งไปที่ทั้งสองคน

ภาพที่เห็นช่างสะเทือนใจนางยิ่งนัก

แทบจะสะเทือนจนสติของนางหายไปทั้งหมด

“เจาเจารีบหนีไป!” สวี่ซื่อกอดขาของชายคนนั้นเอาไว้ แล้วตะโกนเสียงดัง

สายตาของชายชุดดำเหลือบมองลู่เจาเจา พอเห็นป้ายหยกตรงเอว สีหน้าจึงชะงักไป

“หยกลายมังกรเมฆมงคลอยู่ที่เจ้าหรือ? ตามหาอย่างยากลำบากแทบตาย กลับได้มาอย่างง่ายดาย! หาเจอแล้ว หาเจอแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“ป้ายหยกของราชวงศ์แคว้นใต้ อยู่บนตัวเจ้าหรือ!” สีหน้าของเขาแทบจะคลุ้มคลั่ง ซ้ำเจือไปด้วยความปรีดา

“นางคือสายเลือดของเจ้าหรือ?”

สวี่ซื่อกอดขาของเขาไว้แน่น เพื่อไม่ให้เขาเข้าใกล้เจาเจาแม้แต่น้อย