หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 455

แต่ผู้ที่สามารถขอให้เทพเจ้าลงมาจุติได้ มีเพียงไม่กี่คน

ผู้ที่สามารถขอพรให้ลงมาจุติได้ ย่อมต้องเป็นลูกศิษย์ที่มีความเลื่อมใสมากที่สุด

ตลอดชีวิตของชาวแคว้นใต้ทุกคน ขอให้ได้รับประทานพลังเพียงเศษเสี้ยวจากเทพเจ้าเท่านั้น

แคว้นใต้มีตำนานเล่าว่า หากผู้ใดที่มีรอยของเทพระหว่างคิ้ว จะเป็นผู้ทำลายเทพเจ้า เทพจะลงมาจากแท่นสักการะเพื่อนาง

ตลอดพันปีที่ผ่านมา แคว้นใต้ไม่เคยมีร่องรอยของคนเช่นนั้น เดิมทียังนึกว่าเป็นตำนาน

“ปรากฏตัวแล้ว...ปรา...ปรา...” ชายคนนั้นตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

องค์หญิงที่แท้จริงของแคว้นใต้อยู่ที่เป่ยเจา!

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก...” พลังที่มองไม่เห็นบีบลำคอเขา ทำให้เขาพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

ขณะนี้ดวงตาลู่เจาเจาแดงก่ำ ไม่ได้ยินเสียงใดจากโลกภายนอกเลย

“เจ้าฉีกทึ้งเสื้อผ้าของแม่ข้า”

“ข้าจะฉีกทึ้งวิญญาณจองเจ้าซะ!”

“ให้เจ้าไม่มีวันได้ไปผุดไปเกิดตลอดกาล!” ลู่เจาเจาโกรธมากจริงๆ

ดวงตาชายคนนั้นเบิกกว้าง ในดวงตามีเส้นเลือดฝอยปูดขึ้น ข้างขมับเผยให้เห็นเส้นเลือดปูดออกมา เห็นได้ชัดว่าทรมานอย่างมาก

“ช่วย...ช่วย...” เขากระอักเลือดสีแดงออกมาหลายคำ

ตรงหน้าคือสีแดงฉาน หางตามีเลือดไหลออกมา

หูและจมูกก็มีเลือดสีแดงไหลออกมาเช่นกัน

“เจ้าสมควรตาย เจ้าสมควรตาย เจ้าสมควรตาย...” สายตาลู่เจาเจาเลื่อนลอย คล้ายวิญญาณหลุดออกจากร่าง

มือไม้ของชายคนนั้นสั่นไปหมด คล้ายกำลังจะระเบิด

“เจาเจา เจาเจา...”สวี่ซื่อกอดเจาเจาไว้แน่น คล้ายยังพยายามอดกลั้นอารมณ์เอาไว้ ตอนนี้นางร่ำไห้เสียงดัง

“เจาเจาของแม่ เจ้าตื่นขึ้นมาสิ เจาเจา!”

“ข้าคือท่านแม่ เจาเจา เจ้ามองแม่สิ” สวี่ซื่อกอดเจาเจาเอาไว้ นางรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัว นางยากจะจินตนาการได้ ว่าเด็กที่ตัวเล็กแค่นี้จะเดินอยู่ท่ามกลางหิมะด้วยเท้าเปลือยเปล่าอย่างยากเย็นเพียงไร

ผิวของลู่เจาเจาขาวละเอียด ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยคราบเลือด ดูแล้วน่าสยดสยอง

สวี่ซื่อเช็ดคราบเลือดบนใบหน้าของนางอย่างอ่อนโยน

“เจาเจาเหนื่อยแล้วสินะ? เจาเจาหนาวหรือเปล่า? แม่กอดเจ้าดีหรือไม่?” สวี่ซื่อเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เมื่อเห็นนางเต็มไปด้วยจิตสังหาร สวี่ซื่อจะกล้าปล่อยนางออกไปได้อย่างไร

นางกลัวเจาเจาหลงทางอยู่ในภวังค์จิตสังหาร

เจาเจาของนางน่ารักใจดีขนาดนี้ นางกลัวเจาเจาจะกู่ไม่กลับ

สวี่ซื่อตัวสั่นไปด้วย พร้อมกับอุ้มเจาเจาขึ้น แล้วมากอดไว้แนบอก จากนั้นเริ่มร้องเพลงกล่อมเด็ก

“นอนเถอะ แม่จะอุ้มเจาเจาไว้ พอตื่นแล้วจะดีเอง” นางอุ้มลู่เจาเจานั่งอยู่บนพื้นหิมะ ใช้ร่างกายของตัวเอง ให้ความอบอุ่นกับลู่เจาเจา

แม่ลูกสองคนกอดกันแล้วนั่งอยู่ท่ามกลางหิมะ สวี่ซื่อค่อยๆปลอบประโลมลู่เจาเจาที่ขาดสติ

ดวงตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร เริ่มง่วงนอนภายใต้เพลงกล่อมเด็กที่ดังขึ้น