หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 456

แล้วผลอยหลับไปในอ้อมกอดของสวี่ซื่อ

ช่วงเที่ยงคืน

หิมะตกลงมาอย่างหนัก หรงเช่อพาคนออกลาดตระเวนตามท้องถนนทั้งที่หิมะตกหนัก

ทันใดนั้น

เกิดความหวาดกลัวในใจอย่างรุนแรง หัวใจบีบรัดกะทันหัน คล้ายมีเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงหัวใจของเขา ทำให้เขาเจ็บปวดจนต้องงอตัว

ทำให้รูปปั้นน้อยตรงหน้าอกร่วงลงพื้น

“อ๊าก!” ทันใดนั้น หรงเช่อเหงื่แตกพลั่ง

ทั้งตัวเขาเต็มไปด้วยเหงื่อมากมายที่ผุดออกมา

เขาจับรูปปั้นไว้ในมือแน่น รูปปั้นหินร้อนมาก ความหวาดกลัวในใจแผ่ซ่านไปทั่ว ทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายอย่างมาก

“น่าแปลก ทำไมวันนี้เขายังไม่ปรากฏตัวอีก?” รองแม่ทัพอยู่ข้างกายหรงเช่อ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย

หรงเช่อกุมหน้าอกอย่างยากเย็น แล้วเก็บรูปปั้นกลับไปที่หน้าอก

“ข้าจะกลับไปสักครู่”

รองแม่ทัพชะงักไป

“เอ่อ ท่านแม่ทัพ บ้านท่านอยู่ทางโน้น!”

รองแม่ทัพตะโกนเสียงดัง แต่หรงเช่อจากไปโดยไม่หันมามอง

“น่าแปลก แม่ทัพหรงทิ้งงานโดยพลการหรือ?” เขาติดตามหรงเช่อมาสิบกว่าปี นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นหรงเช่อลนลานขนาดนี้

หรงเช่อขี่ม้าทะยานออกไป ม้าวิ่งเร็วจนหิมะกระเซ็นไปทั่ว

เขาให้องครักษ์ไปอยู่ที่ตระกูลลู่มากพอ แต่หากไม่ได้เห็นด้วยตัวเอง เขายากจะวางใจ

เขาไม่สามารถทนรับเรื่องใดก็ตามที่อาจเกิดขึ้นกับอวิ๋นเหนียง

“อวิ๋นเหนียง!” หรงเช่อเดินทางข้ามมาอีกด้านของเมือง ม้ายังไม่ทันหยุดวิ่ง เขาก็กระโดดลงเสียก่อน

ยังไม่ทันได้เข้าไป เขาก็รู้สึกถึงความกระวนกระวายที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

แม่ทัพเจิ้นกั๋วที่สีหน้าเรียบเฉยแม้เขาไท่สานจะถล่มตรงหน้า ขณะนี้คล้ายเลือดทั้งตัวเยือกแข็ง ความเยือกเย็นผุดขึ้นจากฝ่าเท้าขึ้นมาถึงหัวของเขา

เขาตบประตูอย่างบ้าคลั่ง

ทว่าเพียงออกแรงเบาๆ ประตูใหญ่ก็เปิดออกทันที