หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 457

หรงเช่อปวดใจอย่างมาก เขาอุ้มนางขึ้นอย่างเบามือ

“ขอโทษ ข้ามาช้าไป”

“ขอโทษ ข้าไม่ได้ปกป้องเจ้าให้ดี”

เขาอุ้มสวี่ซื่อและลู่เจาเจาขึ้นอย่างง่ายดาย แล้วก้าวเดินไปที่จวนด้านข้างทีละก้าว

“อย่ากลัว ข้ามาแล้ว ข้าจะจัดการทุกอย่างเอง”

หรงเช่อเห็นนางตกใจกลัวอย่างรุนแรง ชายร่างใหญ่กำยำจึงเปลี่ยนเสียงพูดอย่างอ่อนโยน อ่อนโยนจนคล้ายกำลังพูดกับเด็กคนหนึ่ง

กระทั่ง ทำเสียงอ่อนเสียงหวานเหมือนกำลังปลอบเด็กคนหนึ่ง

หรงเช่อไม่ได้รบกวนผู้ใด

เขาอุ้มสวี่ซื่อกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง แต่อวิ๋นเหนียงไม่ยอมปล่อยเจาเจา

หรงเช่อไปตักน้ำร้อนมาด้วยตัวเอง จากนั้นไปเอาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้

“เจ้าไม่ต้องกลัว เจ้ากับเจาเจานั่งอยู่บนหิมะนานเกินไป ร่างกายจะอ่อนแอได้ง่าย ข้าไม่ไปไหน ข้าไม่ไป ข้าจะนั่งรออยู่หลังฉากกั้น...”

“เจ้ากับเจาเจาไปอาบน้ำร้อนเถอะ จะได้ไม่เป็นหวัด”

ภายในบ้านของหรงเช่อ เขาได้เตรียมเสื้อผ้าของสวี่ซื่อทั้งครอบครัวไว้แล้ว

แม้แต่พ่อครัว ก็เชี่ยวชาญชนิดของอาหารที่พวกเขาชอบกิน

เขาไม่เคยเปิดศึกโดยไม่เตรียมพร้อม

ขอเพียงสวี่ซื่อหันมอง สิ่งที่เหลือต่อจากนั้น เขาจะจัดการเอง

สวี่ซื่อหนาวเย็นจนตัวชา นางไม่รับรู้ถึงความหนาวเย็นนานแล้ว แต่เมื่อออกจากอ้อมกอดที่อบอุ่น ถึงได้รู้สึกหนาวเข้ากระดูก

หรงเช่อเป็นลูกผู้ชาย

เขาปิดหูตัวเอง แล้วหลับตา หันหลังให้นาง แล้วยืนอยู่ด้านหลังฉากกั้น

สวี่ซื่อที่ตึงเครียดเริ่มสงบลง นางร้องเพลงกล่อมเด็กให้เจาเจาฟัง พลางอาบน้ำให้เจาเจาอย่างเบามือ เพื่อชะล้างคราบเลือดที่ติดอยู่บนตัว

ตั้งแต่ต้นจนจบลู่เจาเจาไม่ได้ลืมตา คล้ายอ่อนล้าเหลือเกิน

สวี่ซื่อสวมเสื้อผ้าเสร็จ รู้สึกว่าพอดีตัวมาก

นางสยายผมเดินออกมาจากถังอาบน้ำ แล้ววางเจาเจาไว้ด้านในของเตียงนอน