หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 466

“เหนียงเหนียงไม่อยากเสวย ท่านจะไปบังคับนางทำไม? ท่านไม่เข้าใจสตรีเอาเสียเลย! ผู้หญิงไม่ใช่อวัยวะที่ติดตัวกับท่าน ท่านควรเคารพพวกนาง” นางยังไม่ลืมที่จะสั่งสอนฮ่องเต้

ฮ่องเต้??

เขามักจะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้นในคำพูดของนาง

พระชายาฮุ่ยมองดูฮองเฮาอย่างระมัดระวัง “ข้าไม่เหมือนกับฝ่าบาท ข้าเข้าใจท่าน ข้าจะไม่บังคับให้ท่านทำอะไร และข้าก็เข้าใจการตัดสินใจของท่านทุกอย่าง”

จู่ๆ ลู่เจาเจาก็รู้สึกตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

ฮ่องเต้ก็รู้สึก... ไม่สบายเล็กน้อยเช่นกัน

“ช่างเถอะ ฮุ่ยเอ๋อร์ขอร้องแทนเจ้า ก็เอาอาหารมาตั้งเถอะ” ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว เขายังคงไม่เข้าใจว่าทำไมฮองเฮาถึงได้ตั้งตัวเป็นศัตรูกับพระชายาฮุ่ย

แม้ว่าเขาจะรักพระชายาฮุ่ย แต่ก็มอบเกียรติและถานะที่นางสมควรได้รับให้กับฮองเฮา ทำไมถึงมักจะไม่ชอบนางล่ะ?

ฮองเฮามีใบหน้ามืดมน ไม่ต้องการพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

นางมองดูฮ่องเต้ด้วยดวงตาเศร้าโศก เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“วันที่แปดเดือนหน้าจะเป็นวันเกิดของเหนียงเหนียง หม่อมฉันเลยเตรียมของไว้ทำเหนียงเหนียงประหลาดใจด้วยเพคะ”

“ฝ่าบาทจะต้องชอบแน่ๆ” พระชายาฮุ่ยยิ้ม

ความชอบบางอย่างของฮองเฮา พระชายาฮุ่ยปฏิบัติต่อฮองเฮาดีกว่าตัวนางเอง แต่เมื่อคิดถึงความอัปยศอดสูของพระชายาฮุ่ยที่เกิดจากตน ในใจของนางก็หดหู่ขึ้นมา

“ดูสิ พระชายาฮุ่ยใส่ใจเจ้ามากแค่ไหน นางเตรียมของขวัญวันเกิดให้เจ้าตั้งแต่เนิ่นๆ ทุกปีเลยนะ”

“ตอนที่เจ้าเป็นหวัดหรือป่วย นางก็มักจะนอนไม่หลับ แม้แต่ปรนนิบัติก็ยังไม่ยอม”

“เวลาเจ้าจาม นางก็รีบไปต้มยาให้เจ้า มือนางถูกน้ำร้อนจนพุพอง นางไม่มีเวลาแม้แต่จะพันแผลของตัวเองด้วยซ้ำ แม้แต่ฝนตกนางก็ยังอยากจะเอายามาส่งให้เจ้า”

“นางใส่ใจวันเกิดของเจ้ามากกว่าเรื่องของตัวเอง นางคัดลอกพระคัมภีร์ให้เจ้าเมื่อปีที่แล้ว จนแขนแทบจะยกไม่ขึ้นเกือบครึ่งเดือน”

รัชทายาทยกกำปั้นด้วยมือขวา แล้วไอออกมาแห้งๆ ขัดจังหวะเสด็จพ่อ