หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 465

รักเดียวของเขา จึงยิ่งทรงคุณค่ามากขึ้นกว่าเดิม

ฮุ่ยเฟยเอ่ยจริงจัง

“หม่อมฉันไม่เคยคิดแย่งชิงความโปรดปรานของเหล่าพี่น้องในวังหลังเลย”

“หม่อมฉันเองก็ไม่เคยคิดจะครอบครองฝ่าบาทไว้เพียงคนเดียว ฝ่าบาทเป็นของวังหลัง เป็นของทุกคนเพคะ”

ในชีวิตนี้ สิ่งเดียวที่เขาเคยเลือกก็คือฮุ่ยเฟย

มีเพียงฮุ่ยเฟยที่เขาได้ขอร้องมาด้วยตัวเอง

แม้ฮุ่ยเฟยจะเข้าวังมาหลายปี จนตอนนี้เริ่มเห็นร่องรอยแห่งกาลเวลาบนใบหน้า สนมที่งดงามกว่านางมีมากมายนับไม่ถ้วน แต่กลับไม่มีใครสั่นคลอนตำแหน่งของนางได้

ฮุ่ยเฟยนิสัยเย็นชา ไม่เคยทำตัวเยี่ยงสนมคนอื่น ที่ยอมโอนอ่อนผ่อนตามเพื่อให้เขาโปรดปราน

หลายปีมานี้ไม่เคยร้องขอสิ่งใด กลับยิ่งทำให้เขาใส่ใจ

ตอนนี้เมื่อเห็นฮุ่เยฟยเอาใจใส่สนามคนอื่น ฮ่องเต้จึงยิ่งตื้นตัน

(คนโง่ คนโง่ เจ้าคนโง่...)

(ฮ่องเต้คงตื้นตันจนแทบจะร้องไห้เลยสินะ?)

(นางย่อมไม่อยากครอบครองท่านแต่เพียงผู้เดียว นางแค่อยากครอบครองพี่ๆน้องๆในวังหลังเท่านั้น...)

ยังไม่ทันเดินเข้าไป ฮองเฮาได้มาต้อนรับตรงประตู

เมื่อเห็นฮุ่ยเฟย สีหน้าของฮองเฮาตึงเครียดทันที รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไปเล็กน้อย

(เฮ้อ บีบบังคับกันจนฮองเฮาที่ใจกว้างสง่างามถึงกับชักสีหน้า ตกลงนางทำสิ่งใดกันแน่?)

ลู่เจาเจาสงสัยมาก

“ฮุ่ยเฟยรออยู่หน้าตำหนักตั้งครึ่งชั่วยาม ทำไมเจ้าไม่ให้นางเข้ามา?” ฮ่องเต้ไม่สบอารมณ์ พระองค์กับฮองเฮาเคารพซึ่งกันและกัน ไม่เคยเห็นฮองเฮาทำนิสัยเช่นนี้มาก่อน

“พระนางกำลังบรรทมอยู่ บ่าวจึงไม่ได้เข้าไปแจ้ง ขอฝ่าบาทโปรดลงโทษด้วยเพคะ” หัวหน้านางกำนัลคุกเข่าทันที

ฮุ่ยเฟยเห็นฮ่องเต้หักหน้าฮองเฮา สีหน้าของนางถมึงทึงทันที

“หม่อมฉันยินดีรอ หม่อมฉันยินดีรอเองเพคะ”