หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 464

แม้เขาจะสูงศักดิ์เป็นถึงฮ่องเต้ แต่เขาก็เป็นเพียงปุถุชนที่เห็นแก่ตัว

เขาให้ตำแหน่งแก่ฮองเฮา ให้ความรักแก่ฮุ่ยเฟย

เลี้ยงดูองค์ชายใหญ่ด้วยพระองค์เอง มอบความอ่อนโยนทั้งหมดให้

สั่งสอนรัชทายาทด้วยพระองค์เอง มอบเกียรติที่สมควรได้รับให้ และยังมอบอนาคตของเป่ยเจาให้

คนหนึ่งได้รับความรัก คนหนึ่งได้รับสติปัญญา

“ฮุ่ยเฟยเป็นคนที่ดีมาก หากเจ้าคบหากับฮุ่ยเฟย เจ้าต้องชอบนางแน่นอน”

“เพียงแต่นางเป็นคนเย็นชา ดูแล้วเหมือนเข้าถึงยาก แต่ความจริง นางเป็นคนใจอ่อน”

(เป็นไปได้หรือไม่ว่านางเข้าถึงยากสำหรับท่านเพียงคนเดียว?)

“ฮองเฮาอคติกับนางมาก”

(นั่นเพราะนางให้ท่าฮองเฮามาตลอด ฮองเฮาทรงกลัดกลุ้ม)

“เมื่อคืนหลังจากงานเลี้ยงปีใหม่ ฮุ่ยเฟยขอเข้าเฝ้า แต่กลับถูกนางสั่งให้อยู่ภายนอก ไม่ให้เกียรติฮุ่ยเฟย พอข้าเอ่ยปากเตือนคำสองคำ นางกลับไม่ใยดี” ฮ่องเต้มักรู้สึกว่าฮองเฮามีอคติกับฮุ่ยเฟยมากเกินไป

(คนในดวงใจของสามีมักจะให้ท่านาง นางจะไม่กลัวได้อย่างไร?)

ฮ่องเต้จูงมือลู่เจาเจา เดินไปด้วยพลางพูดไปด้วย

เมื่อพูดถึงเรื่องในอดีต คำพูดของฮ่องเต้เริ่มพรั่งพรูออกมา กระทั่งคิดถึงความหลังเช่นนั้น

“นิสัยของฮุ่ยเฟย ไม่เคยเปลี่ยนไปแม้แต่น้อยตั้งแต่สมัยอดีต”

“ตอนนั้นนางพูดจากับข้าอย่างเถรตรง ไม่เคยอ่อนน้อมเพื่อเอาใจ ตอนนี้ยังคงเป็นเช่นนั้น” คนในวังหลังล้วนแต่เอาใจฮ่องเต้ มีเพียงฮุ่ยเฟยที่เย็นชากับพระองค์

ฮ่องเต้กลับรู้สึกว่านางจริงใจ

องค์รัชทายาทร้อนใจจนเกาหัว เสียงในใจของเจาเจา ทำให้เขานั่งไม่ติด

ทุกคนมาถึงนอกประตูตำหนักฮองเฮา

บังเอิญพบกับเกี้ยวของฮุ่ยเฟยที่หยุดอยู่ตรงประตูพอดี

“ฮุ่ยเอ๋อร์ หากฮองเฮาไม่สนใจก็ช่างเถอะ เหตุใดเจ้าถึงต้องมาลำบากอยู่ตรงนี้”

“เป็นของว่างที่หม่อมฉันลงมือทำให้พระนางเองเพคะ เป็นขนมเกาลัดที่พระนางชอบที่สุด แล้วก็ยังมีขนมปาเจิน”

“เจ้าช่างมีน้ำใจ”

“เจ้าไม่เคยทำให้ข้าเลย แต่กลับทำให้นางอยู่บ่อยครั้ง นางซ้ำไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี”

องค์รัชทายาทเริ่มเอามือปิดหน้า

ไม่อาจทนดูอีกต่อไป

“ฮุ่ยเอ๋อร์ เจ้าเข้าวังมาเพื่อข้าเดิมก็น่าสงสารมากอยู่แล้ว”

“ตอนนี้ เจ้ายังใส่ใจเหล่าสนมในวังหลังมากขนาดนี้ จะไม่ให้ข้าสงสารได้อย่างไร?” ฮ่องเต้จับมือฮุ่ยเฟย ในใจรู้สึกตื้นตันอย่างมาก

เขามีสนมในวังหลังมากมาย แทบจะเป็นสาวงามที่มาคัดตัวหรือไม่ก็เป็นลูกสาวขุนนาง

ในฐานะราชา ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ เขาก็ต้องโปรดปรานให้ทั่วถึง

เพราะความสมดุลของวังหลังคือความสมดุบของราชสำนัก