หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 463

“ของสิ่งนี้มอบให้เจ้า ภายหน้าหากแม่แท้ๆของเจ้ามาตามหา...”

“ไม่ว่าตามหาหรือไม่ ข้าคือลูกสาวตระกูลสวี่” สวี่ซื่อคุกเข่าลงต่อหน้าฮูหยินใหญ่ แล้วนอนซบลงบนตักของฮูหยินใหญ่ สีหน้าเปี่ยมสุข

“ข้าในตอนนั้นได้ตายไปในคืนที่หิมะโปรยปรายแล้ว ท่านพ่อกับท่านแม่เป็นผู้ให้ชีวิตข้าอีกครั้ง อวิ๋นเหนียงคือคนของตระกูลสวี่ตลอดไป ต่อให้ท่านแม่ไล่ข้า ข้าก็ไม่ยอมไปไหน” สวี่ซื่อทำปากยื่น พร้อมทำท่าไม่ยอม

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฮูหยินใหญ่วางใจทันที

ฮูหยินใหญ่ลูบผมของนางแผ่วเบา เด็กทารกที่เล็กผอมในตอนนั้น เลี้ยงดูจนเติบใหญขนาดนี้ ไม่ใช่เรื่องง่าย

“ทางนั้น...เป็นราชวงศ์แคว้นใต้” สวี่ซื่อเอ่ยเสียงต่ำ

มือของฮูหยินใหญ่ที่ลูบผมของนางชะงักไปเล็กน้อย

“ความสัมพันธ์ของราชวงศ์แคว้นใต้ซับซ้อน ขอเพียงอย่าส่งผลกระทบถึงเจ้า ส่วนลูกๆเจ้าหลายคนนั้น จะยิ่งพยายามมากขึ้น เพื่อให้ไปสู่ตำแหน่งที่สูงขึ้น จึงจะปกป้องเจ้าได้” ฮูหยินใหญ่สงสารที่นางพานพบคนเลว แต่ยังโชคดีที่ลูกๆทั้งสี่คนล้วนแต่น่าภูมิใจ

หลังจากอาหารเที่ยง สวี่อี้ถิงเรียกพบลู่เยี่ยนซูสามพี่น้องที่ห้องหนังสือ

เด็กหลายคนนั้นรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที

ซ้ำรีบร้อนอยากจะขึ้นไปสู่ที่สูง อยากจะพยายามให้มากกว่านี้ อยากกลายเป็นบุคคลที่เป่ยเจาไม่อาจมีใครทดแทนได้

จึงจะปกป้องแม่ของพวกเขาได้

ลู่เจาเจาเกาะอยู่ตรงประตู แล้วชี้ไปที่ในห้องพร้อมตำหนิ

“ทำไมไม่ให้ข้าฟังด้วย?”

น้าสะใภ้สามลูบท้องที่นูนขึ้นเล็กน้อยของนาง

“เจ้ายังเด็ก ไม่ควรฟัง”

“งั้น ให้หมาของข้าเข้าไปฟัง?” ลู่เจาเจาอยากจะดันจุยเฟิงเข้าไป

น้าสะใภ้สามกลับส่ายหน้า

“เจาเจากับหมา เข้าไปไม่ได้”

เชอะ ลู่เจาเจาโกรธจนกระทืบเท้า

จนกระทั่งโพล้เพล้ พวกพี่ชายของนางถึงได้ออกมาด้วยสีหน้าหนักใจ