หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 462

“เดิมทีคิดจะปิดบังเจ้าตลอดชีวิต เพื่อให้เจ้าได้อยู่อย่างสุขสบาย ไม่ต้องกังวลเรื่องใดในชีวิต แต่เจ้าสารเลวนั่น กลับไปหาเจ้าถึงที่” ฮูหยินใหญ่เริ่มด่าทออีกครั้ง

ตอนที่พาอวิ๋นเหนียงกลับมา แม้แต่แรงดูดก็ไม่มี ฮูหยินใหญ่เป็นคนค่อยๆป้อนนมให้นางกินทีละน้อย

ลูกชายทั้งสามคนล้วนไปนอนกับแม่นม

มีเพียงอวิ๋นเหนียง ที่นางดูแลด้วยตัวเอง กินด้วยกันนอนด้วยกันจนเติบใหญ่

ทุ่มเทแรงกายแรงใจไปมาก

“ตอนนั้นเจ้าทั้งเล็กทั้งผอม มีโอกาสตายได้ตลอดเวลา ใครเห็นแล้วจะไม่สงสารเล่า?”

“ชาตินี้สิ่งเดียวที่แม่เสียใจมากที่สุด คือเจ้าไม่ยอมกลับมาหาแม่” เพราะสาเหตุนี้ทำให้ฮูหยินใหญ่ป่วยหนัก โรคภัยรุมเร้า เจ็บออดๆแอดๆ

“ต้องโทษพวกเรา ที่สงสารเจ้าซึ่งลำบากในวัยเด็ก จึงเลี้ยงเจ้ามาอย่างไร้เดียงสา ถึงได้ถูกลู่หย่วนเจ๋อหลอกเอาได้”

สวี่ซื่อเริ่มร้องไห้อีกแล้ว

ความรู้สึกผิดที่ท่วมท้น แทบจะทำให้นางจมดิ่ง

“อย่าเห็นว่าพ่อเจ้าทำหน้าตาดุร้ายเช่นนั้น เวลาร้องไห้ขึ้นมา เสียงดังกว่าผู้ใด”

“ตอนที่เจ้าแต่งงาน เขาร้องไห้อยู่ที่บ้านตั้งสามวัน ซ้ำยังลาราชการไปตั้งสามวัน”

“ตอนหลัง เจ้าไม่ยอมกลับบ้าน พอเขาคิดถึงเจ้า หลังจากเสร็จจากว่าราชการ ชุดราชการไม่ทันได้เปลี่ยน ก็ไปแอบดูเจ้าอยู่นอกจวนจงหย่งโหว”

ราชครูหูแดงไปหมด แล้วรีบโบกมืออย่างเขินอาย

“จะพูดเรื่องนี้ทำไม ข้าเดินเล่นแล้วเดินไปถึงหน้าจวนโหวต่างหาก ใครจะไปแอบดู”

สวี่ซื่อหัวเราะทั้งน้ำตา

“ขอบคุณท่านพ่อ ที่ให้ครอบครัวแก่อวิ๋นเหนียง” นางพึมพำเสียงต่ำ

ราชครูลูบหัวของนาง

“สวรรค์เป็นผู้มอบเจ้าให้ตระกูลสวี่ต่างหาก สามารถเลี้ยงดูเจ้าคือวาสนาของพวกเรา เจ้าคือลูกสาวตระกูลสวี่ตลอดไป อย่าได้คิดเหลวไหลอีก”

ผลั่ก

กลอนถูกเปิดออก สวี่ซื่อเปิดกล่องไม้ออก

ดูยาวนานไม่น้อย อีกทั้งยังแช่อยู่ในหิมะ ผ้าห่อตัวจึงเป็นสีเหลืองซีดเล็กน้อย สวี่ซื่อลูบผ้าห่อตัวอย่างเบามือ สีหน้าสลดเล็กน้อย

“คืนนั้น แม่กระสับกระส่ายนอนไม่หลับ พอหลับตาลง ในใจกระวนกระวายอย่างมาก แม้แต่ในฝันก็ยังได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กทารก”

“คืนนั้นไม่รู้เป็นอย่างไร อยากออกไปข้างนอกเหลือเกิน”

“ใครจะไปคิดว่าจะเก็บเจ้าได้”

“บนตัวเจ้ามีแค่ผ้าห่อตัวเท่านั้น ในห่อผ้ามีกระเป๋าที่เย็บติดกัน ป้ายหยกถูกซ่อนไว้ด้านใน แม่กลัวเจ้าจะทำหาย จึงโกหกเจ้าว่าเป็นป้ายหยกตระกูลสวี่สืบทอดให้ลูกสาว” ฮูหยินใหญ่ยิ้มพร้อมสัพยอก

“ตอนที่พบเจ้า มามาข้างกายได้หนาวตายไปนานแล้ว แม้แต่กระเป๋าเงินบนตัวก็ถูกค้น คาดว่าคงมีใครเอาเงินไปแล้ว”

“สิ่งเดียวที่สามารถยืนยันตัวตนของเจ้าได้ก็คือป้ายหยกและผ้าห่อตัว”