หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 462

“เดิมทีคิดจะปิดบังเจ้าตลอดชีวิต เพื่อให้เจ้าได้อยู่อย่างสุขสบาย ไม่ต้องกังวลเรื่องใดในชีวิต แต่เจ้าสารเลวนั่น กลับไปหาเจ้าถึงที่” ฮูหยินใหญ่เริ่มด่าทออีกครั้ง

ตอนที่พาอวิ๋นเหนียงกลับมา แม้แต่แรงดูดก็ไม่มี ฮูหยินใหญ่เป็นคนค่อยๆป้อนนมให้นางกินทีละน้อย

ลูกชายทั้งสามคนล้วนไปนอนกับแม่นม

มีเพียงอวิ๋นเหนียง ที่นางดูแลด้วยตัวเอง กินด้วยกันนอนด้วยกันจนเติบใหญ่

ทุ่มเทแรงกายแรงใจไปมาก

“ตอนนั้นเจ้าทั้งเล็กทั้งผอม มีโอกาสตายได้ตลอดเวลา ใครเห็นแล้วจะไม่สงสารเล่า?”

“ชาตินี้สิ่งเดียวที่แม่เสียใจมากที่สุด คือเจ้าไม่ยอมกลับมาหาแม่” เพราะสาเหตุนี้ทำให้ฮูหยินใหญ่ป่วยหนัก โรคภัยรุมเร้า เจ็บออดๆแอดๆ

“ต้องโทษพวกเรา ที่สงสารเจ้าซึ่งลำบากในวัยเด็ก จึงเลี้ยงเจ้ามาอย่างไร้เดียงสา ถึงได้ถูกลู่หย่วนเจ๋อหลอกเอาได้”

สวี่ซื่อเริ่มร้องไห้อีกแล้ว

ความรู้สึกผิดที่ท่วมท้น แทบจะทำให้นางจมดิ่ง

“อย่าเห็นว่าพ่อเจ้าทำหน้าตาดุร้ายเช่นนั้น เวลาร้องไห้ขึ้นมา เสียงดังกว่าผู้ใด”

“ตอนที่เจ้าแต่งงาน เขาร้องไห้อยู่ที่บ้านตั้งสามวัน ซ้ำยังลาราชการไปตั้งสามวัน”

“ตอนหลัง เจ้าไม่ยอมกลับบ้าน พอเขาคิดถึงเจ้า หลังจากเสร็จจากว่าราชการ ชุดราชการไม่ทันได้เปลี่ยน ก็ไปแอบดูเจ้าอยู่นอกจวนจงหย่งโหว”

ราชครูหูแดงไปหมด แล้วรีบโบกมืออย่างเขินอาย

“จะพูดเรื่องนี้ทำไม ข้าเดินเล่นแล้วเดินไปถึงหน้าจวนโหวต่างหาก ใครจะไปแอบดู”

สวี่ซื่อหัวเราะทั้งน้ำตา

“ขอบคุณท่านพ่อ ที่ให้ครอบครัวแก่อวิ๋นเหนียง” นางพึมพำเสียงต่ำ

ราชครูลูบหัวของนาง

“สวรรค์เป็นผู้มอบเจ้าให้ตระกูลสวี่ต่างหาก สามารถเลี้ยงดูเจ้าคือวาสนาของพวกเรา เจ้าคือลูกสาวตระกูลสวี่ตลอดไป อย่าได้คิดเหลวไหลอีก”