หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 468

[จะพูดก็พูดไปสิ ทำไมเจ้าต้องบอกว่าท่านพ่อฮ่องเต้ไม่ใส่ใจด้วย?]

[ใส่ไฟเต็มที่เลยแบบนี้...]

[แต่ว่าข้าชอบนะ! สร้างปัญหา สร้างปัญหาเลย!!] ลู่เจาเจาดูความสนุกไม่เกี่ยงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่หรือไม่ ทำเอารัชทายาทโกรธจนกัดฟัน

ฮ่องเต้มีสีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อยและมองดูฮองเฮาด้วยความประหลาดใจ “หว่านเอ๋อร์ เจ้ากินเผือกไม่ได้หรือ?”

ฮองเฮาพยักหน้าเล็กน้อย “ข้ากินไม่ได้ตั้งแต่เป็นเด็กแล้วเพคะ”

นางแค่แปลกใจ ตอนที่นางออกจากงานเลี้ยงก่อนเวลา ก็ไม่ได้รบกวนใคร แต่พระชายาฮุ่ยกลับเห็น

ฮองเฮาถอนหายใจเบาๆ

“ต้องรบกวนพระชายาฮุ่ยให้ใส่ใจแล้ว” ใบหน้าของฮองเฮาอ่อนลงเล็กน้อย และดวงตาของนางก็มองไปที่พระชายาฮุ่ยด้วยความอ่อนโยน

ไม่ขัดแย้งกันเหมือนอย่างเคย

พระชายาฮุ่ยกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ฝ่าบาทมีนางสนมมากมายในวังหลัง ไหนเลยจะจำได้หมด ต่างจากฮุ่ยเอ๋อร์ ที่จำได้เพียงเหนียงเหนียง ฮุ่ยเอ๋อร์ปฏิบัติต่อฮองเฮาอย่างจริงใจเพคะ”

ฮ่องเต้ยิ้มและพยักหน้า

“หว่านเอ๋อร์เป็นมารดาแห่งแผ่นดิน และพระชายาฮุ่ยก็คือคนที่เรารัก หากเจ้าสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างปรองดอง เราก็จะสบายใจมาก” ฮ่องเต้รู้สึกยินดีมาก ทั้งสองคนคนยุติความบาดหมาง ฮองเฮาเปลี่ยนทัศนคติต่อพระชายาฮุ่ย ในใจเขาย่อมมีความสุข

“เจาเจา ทำไมวันนี้เจ้าไม่กินขาไก่เล่า?” ฮ่องเต้รู้สึกประหลาดใจมาก ลู่เจาเจาที่ชอบแย่งขาไก่ ราวกับวีรบุรุษกำลังแย่งตำแหน่งฮ่องเต้

ลู่เจาเจาเคี้ยวขาไก่ด้วยความสนใจที่ลดลง

“อิ่มจนร้อนใจแล้ว”

[เฮ้อ สอดรู้สอดเห็นมากเกินไปแล้วจนอิ่มแล้วล่ะ ไม่มีความอยากอาหารต่อขาไก่แล้ว]

[ขาไก่เทียบไม่ได้กับละครใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยซ้ำ]

ทันใดนั้น ขนมในอ้อมแขนของก็หล่นลงมาบนพื้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ลู่เจาเจาก็เลื่อนลงจากเก้าอี้เพื่อจะไปหยิบมัน

[โอ้!! ระทึกเกินไปแล้ว!!] ลู่เจาเจากรีดร้องในใจ

รัชทายาทตกใจมาก จนแม้แต่ตะเกียบก็จับไว้ได้ไม่มั่นคงพอ

[ฮ่าๆๆๆๆ...] ลู่เจาเจาหัวเราะอย่างเต็มที่

[น่าขำจะตายแล้ว ท่านพ่อฮ่องเต้ เจ้ากล้าก้มลงมามองดูไหมล่ะ?]