หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 469

จากนั้นก็อุ้มเจาเจาขึ้นมา “เสด็จแม่กล่อมเจ้านอนดีไหม?”

ลู่เจาเจาตอบตกลงด้วยรอยยิ้ม

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอก็ดังขึ้นมา

ฮองเฮาอุ้มนางกลับไปที่ห้องนอนของนาง และพระชายาฮุ่ยก็เดินตามหลังนางมาอย่างใกล้ชิด กระทั่งปิดประตูอย่างระมัดระวัง

ลู่เจาเจานอนอยู่บนเตียง ขณะที่ฮองเฮาและพระชายาฮุ่ยกำลังยืนอยู่นอกม่านและกระซิบอะไรบางอย่าง

ลู่เจาเจาก็แอบเปิดตาข้าง แหะๆ วันนี้นางได้กินแตงแน่ๆ!

นางหรี่ตาลงเล็กน้อยและเงี่ยหูฟัง

“หว่านหว่าน เจ้าอย่าหลบข้าเลยนะ เจ้าทำเช่นนั้น มันทำให้ข้ารู้ลำบากใจ...” พระชายาฮุ่ยตาแดงก่ำ นางกำลังจะร้องไห้

ครั้งที่แล้ว ฮองเฮาป่วยหนักเพราะเป็นหวัด และบังเอิญพระชายาฮุ่ยกำลังปรนนิบัติฮ่องเต้อยู่

นางกระทั่งทิ้งฮ่องเต้ไว้ แล้วฝ่าฝนกลางดึกเพื่อมาดูอาการป่วย

หลังจากเข้าไปได้ไม่นาน ก็ถูกไล่ให้ออกไปจากประตูใหญ่

มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วพระราชวังว่าฮองเฮาไม่พอใจที่พระชายาฮุ่ยได้รับความโปรดปราน และต้องการจะหาเรื่องนาง และตั้งแต่นั้นมา ฮองเฮาก็ไม่ยอมให้พระชายาฮุ่ยเข้าไปในตำหนักอีก!

วันนี้ลู่เจาเจาได้ยินความจริงแล้ว

ฮองเฮาพยายามระงับความโกรธของนาง แล้วกัดฟันถามว่า!

“ทำไมข้าต้องหลบเจ้า เจ้าไม่รู้หรือ?”

“คราวก่อนที่เจ้ามาดูอาการป่วยข้า เจ้าเปลื้องผ้าแล้วปีนขึ้นเตียงข้าเช่นนั้นหมายความว่าอย่างไร?”

[โอ้! พระชายาฮุ่ยกล้าหาญมาก!!]

[มิน่าล่ะ ฮองเฮาถึงได้กลัวนาง จะไม่ให้กลัวได้อย่างไร?]