หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 470

พระชายาฮุ่ยตกใจมากจนรีบปล่อยมือ

หัวใจของฮองเฮาก็เต้นแรง นางรีบถอยหลังไปสองก้าว “อย่าสร้างปัญหา!” คิ้วที่ปกติเคร่งขรึมตอนนี้กลับดูตื่นตระหนก

“เจาเจาละเมอหรือ??”

ฮองเฮาเห็นลู่เจาเจาลุกขึ้นนั่งพร้อมกับขยี้ตา เหลือบไปมองก็เห็นพระชายาฮุ่ยจากไปอย่างผิดหวัง ฮองเฮาก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

น่าตกใจเกินไปแล้ว

ทุกครั้งที่พระชายาฮุ่ยสัมผัสนาง นางก็จะขนลุกไปทั่วทั้งร่างกาย

“ข้าฝันร้าย”

“ข้าฝันว่ามีคนกำลังตกปลาอยู่ในทะเล และปลาในทะเลก็เกือยจะติดอวนแล้ว…” ลู่เจาเจาพูดอย่างงัวเงีย แล้วกอดคอของฮองเฮา

“เจ้าเด็กโง่ เจ้าจะไปจับปลาในทะเลได้อย่างไร…” ฮองเฮาไม่มีลูกสาว นางจึงรักเจาเจาที่ขี้อ้อนเช่นนี้มาก

นอกจากนี้ หรงเช่อก็ยังรักแม่ของนางด้วย ดังนั้นนางจึงต้องปรับปรุงให้ความรู้สึกดีขึ้นมาให้ได้

ต้องช่วยน้องชายโง่ของนางเสมอ

ฮองเฮาสวมเสื้อผ้าหนาๆ ของลู่เจาเจา ห่อตัวนางให้แน่น และอุ้มนางเข้าไปในห้องทรงอักษร

ขุนนางผู้อาวุโสกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากห้องทรงอักษร และทักทายลู่เจาเจากับฮองเฮา

ฮองเฮาอุ้มลู่เจาเจาเข้าไปในตำหนัก

“เจ้าคืนดีกับพระชายาฮุ่ยแล้วหรือยัง?” ฮ่องเต้วางฎีกาลงแล้วขมวดคิ้วถาม

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ไม่รู้ทำไม เปลือกตาของเขาถึงได้กระตุกอยู่เสมอ

ฮองเฮาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ตอบว่า “เพคะ”

รอยยิ้มจึงได้กระจายไปทั่วใบหน้าของฮ่องเต้เซวียนผิง “พระชายาฮุ่ยอ่อนโยนและมีน้ำใจ ข้ารู้ดีว่าพวกเจ้าต้องเข้ากันได้ดี”

“ข้านึกกลับไปตอนที่พระชายาฮุ่ยเข้ามาในวัง นางสนมในวังหลังต่อต้านนางมาก”

นางสนมทุกคนต่างก็เข้ามาโดยการคัดเลือกหญิงงามหรือถูกกำหนดให้แต่งเข้ามา แต่หลังจากที่ถูกโบยแล้วก็มีเพียงนางที่ฮ่องเต้เซวียนผิงพากลับมาด้วยตัวเอง

สมัยนั้นเหล่านางสนมมักจะคอยขัดขวางนาง

“ยังจำได้หรือไม่? ตอนั้นนางสนมเจียงที่เอาแต่ใจที่สุด วันที่เข้าวังมาวันนั้น ก็ชี้ไปที่จมูกของนางและสาปแช่งนางว่าเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์”

พวกนางทั้งสองคว้าผมของกันและกันไม่ยอมปล่อย มีรอยบนใบหน้าคงเพราะถูกตบมาอย่างแรง

ทั้งสองกล่าวหากัน

ฮ่องเต้สับสนเมื่อได้ยินอย่างนั้น “เกิดอะไรขึ้น? ตบกันเช่นนี้สมควรแล้วหรือ?” ฮ่องเต้มีสีหน้าแย่ลง

ฮองเฮากอดลู่เจาเจาแล้วนั่งลงข้างๆ

ดวงตาของนางว่างเปล่าไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“นางสนมเจียงเป็นคนเอาแต่ใจเกินไป ข้าตื่นแต่เช้ามาทำซุปโสม ไม่มีความดีความชอบ และยังพยายามอย่างหนัก แต่นางกับโยนมันทิ้ง!” ฉินกุ้ยเหรินร้องไห้

นางสนมเจียงก็ไม่ยอมแพ้ “นังสารเลว เห็นได้ชัดว่าข้าเป็นคนที่ไปถึงที่นั่นก่อน ถ้าจะดื่ม ก็ต้องดื่มของข้าก่อน!”

แน่นอนว่าสาวใช้ที่อยู่ด้านหลังทั้งสองคนต่างก็ถือกล่องอาหารคนละใบ

“ดื่มของข้าก่อน!”

“ดื่มของข้าก่อน ข้ามีตำแหน่งสูงกว่า ก็ต้องดื่มของข้าก่อน!”