หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 471

ทั้งสองทะเลาะกันต่อหน้าฮ่องเต้ ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมาก

นางสนมเจียงและฉินกุ้ยเหรินไม่ได้แก่งแย่งความโปรดปรานเพื่อมอบซุปให้เขาเช่นนี้มาหลายปีแล้ว!

“หวังหยวนลู่ เปิดกล่องอาหาร” ฮ่องเต้โบกมือ

กล่องอาหารสองกล่องถูกเปิดออกและวางอยู่บนโต๊ะ

“ช่างเถอะๆ เราจะปฏิบัติอย่างเท่าเทียม! จะดื่มให้หมด ดื่มให้หมด ดีหรือไม่?” จะว่าไปแล้วก็น่าแปลก หลายปีมานี้นางสนมในวังหลังใช้วิธีการต่างๆ เพื่อแย่งชิงความโปรดปราน

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาก็สงบลงไปมาก

แต่ฮ่องเต้ค่อนข้างประหลาดใจที่อยู่ๆ ก็เกิดการลงไม้ลงมือแย่งชิงความโปรดปรานขึ้นมาอีกแล้ว

ฮ่องเต้หยิบซุปโสมขึ้นมา ฉินกุ้ยเหรินก็พูดอย่างกังวลใจ “เอ่อ...เดี๋ยวก่อนเพคะ...” นางปล่อยผมของเจียงผินโดยไม่รู้ตัว

เมื่อมองไปที่ฮ่องเต้ นางก็ลังเล

ฮ่องเต้กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เราจะปฏิบัติต่อพวกเจ้าอย่างเท่าเทียม จะไม่ลำเอียงต่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เจียงผิน เราไม่เคยลืมเจ้านะ!”

เขาหยิบชามของนางสนมเจียงขึ้นมาอีกครั้ง

“อ๊ะ?” นางสนมเจียงมองดูเขาแล้วปล่อยผมของฉินกุ้ยเหริน

“ฝ่าบาท จริงๆ แล้ว…” ฉินกุ้ยเหรินดึงผมของเจียงผิน อยู่ๆ เจียงผินก็หยุดพูดไป ได้แต่มองด้วยสีหน้าลำบากใจ

มันลำบากใจยิ่งกว่าตอนต่อสู้เมื่อครู่นี้ด้วยซ้ำ

ฮ่องเต้จิบชามทางซ้ายหนึ่งคำ แล้วจิบชามทางขวาอีกหนึ่งคำ จากนั้นก็มองไปที่ทั้งสอง “เรายุติธรรมหรือไม่?”

พวกนางทั้งสองเหมือนมะเขือยาวที่ถูกทุบด้วยน้ำค้าง ใบหน้าดูเศร้าสร้อย ดวงตาก็เหม่อลอย เหมือนสูญเสียจิตวิญญาณไปทันที

“ยุ...ยุติธรรมเพคะ”

“ยุ…ยุติธรรมเพคะ” ทั้งสองกล่าว

มองดูฮ่องเต้กินซุปโสมจนหมด ไม่เหลือไว้แม้แต่คำเดียว แสงในดวงตาของพวกนางก็ดับลง

“ครั้งต่อไปอย่าทะเลาะกันเพราะข้าอีก”

“ไปหาพระชายาฮุ่ยเพื่อคลี่คลายปัญหาเถอะ” ฮ่องเต้โบกมือ

ทั้งสองโค้งคำนับและจากไป สีหน้าดูมืดมน