หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 472

ฮ่องเต้ไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้เลย

เขาไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตเขาจะมีพระชายาฮุ่ยมาแย่งชิงและขโมยปลาจากวังหลังของเขา

เมื่อลู่เจาเจาจากไป เขาก็บังเอิญได้พบกับองค์ชายหกที่กำลังร้องไห้และรีบกลับวัง

องค์ชายหกมีสภาพจนตรอกมาก ภายในเวลาเพียงสามวันใบหน้าของเขาตอบลงไปมาก ผมบนใบหน้าและลำตัวก็เต็มไปด้วยโคลน และเดินร้องไห้เข้ามา

“เสด็จพ่อ...ฮือๆๆ พ่อเสด็จพ่อ ข้าผิดไปแล้ว”

“ข้าจะไม่ออกจากวังอีกแล้ว”

“ฮือๆๆๆ ข้างนอกมันช่างลำบากยิ่งนัก พวกขอทานใจร้ายมาก ถึงขั้นเตะชามของข้าเป็นชิ้นๆ แล้วแย่งเสื้อคลุมของข้า หรือแม้แต่ซาลาเปาของข้าไปด้วย!”

“ข้าอยากเรียนหนังสือ ฮือๆๆๆ ข้าอยากเรียน ข้าจะไม่ออกไปอีกแล้ว”

องค์ชายหกก็มองลู่เจาๆ แล้วถามด้วยน้ำมูกที่ไหลออกมา

“เจ้าได้พบกับหัวหน้าเฮยหรือไม่?”

“เขาหยิ่งผยองและบ้าอำนาจมาก เขาเป็นหัวหน้าขอทานทั้งหมด คนในยุทธภพจะเรียกเขาว่าพี่เปียว!” องค์ชายหกปาดน้ำตา ทิ้งรอยนิ้วมือสีเข้มไว้เล็กน้อยบนใบหน้า

“มันเลวร้ายมาก พี่เปียวนิสัยแย่งมาก ไม่ช้าก็เร็วจะให้เสด็จพ่อไปค้นบ้านของเขา!”

“น้องเจาหยาง เจ้าอยู่รอดมาได้อย่างไร?”

“พี่เปียวรังแกเจ้าหรือเปล่า? เขาทุบชามของเจ้าหรือเปล่า?”

“ทำไมเจ้าถึงสามารถแลกวันลามาได้หนึ่งเดือนล่ะ?” องค์ชายหกรู้สึกคับข้องใจมาก ประณามความเลวทรามของพี่เปียวไม่หยุด

ฮ่องเต้ไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มของเขาไว้ได้

ลู่เจาเจาเหลือบมององค์ชายหกแล้วพูดเบาๆ ว่า “เพราะข้าคือพี่เปียว”

?!!!

เสียงร้องไห้ขององค์ชายหกหยุดกะทันหัน

เขาจ้องมองนางอย่างงุนงง มีฟองขี้มูกออกมาจากจมูกทั้งสองรู

ลู่เจาเจาพูดด้วยความเสียใจ “ถ้าท่านแม่มาช้าอีกหนึ่งวัน ข้าจะเข้ายึดแก๊งขอทานแล้ว! ร้ายกาจมาก!” หนูน้อยมีใบหน้าเสียใจ