หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 473

ตั้งแต่นางถูกรองทำร้าย เยี่ยนซูก็เรียนหนักขึ้น

ลู่เจิ้งเย่ว์ก็เดินทางไกลไปถึงชายแดน

ลู่หยวนเซียวก็อ่านหนังสือจนแทบจะยุ่ยแล้ว

เมื่อเห็นนางร้องไห้อย่างเศร้าใจ หรงเช่อจึงพูดว่า “เจิ้งเย่ว์มีความคิดและความมุ่งมั่น ไม่มีทางที่จะหยุดเขาได้ ไม่ต้องกังวล ข้าจะให้คนดูแลเขาตลอด”

หรงเช่อประจำการอยู่ที่ชายแดนมานานกว่าสิบปีแล้ว และลู่เจิ้งเยว่อยู่ที่นั่นจะไม่ได้รับความลำบากอะไร

“อวิ๋นเหนียง มีเพียงอยู่ในสนามรบเท่านั้นถึงจะได้เลื่อนตำแหน่งได้เร็วที่สุด”

ริมฝีปากของสวี่ซื่อสั่นเทา นางไม่เข้าใจว่าทำไมลูกชายต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงกับอนาคต

สวี่ซื่อร้องไห้เสียงต่ำ หรงเช่อปวดใจจนตาแดงก่ำ

“ลู่หย่วนเจ๋อทิ้งเด็กๆ พวกนี้ถือเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา” นายหญิงใหญ่ทอดถอนใจ ไม่มีใครเทียบได้กับลูกสาวของนางและเด็กๆ เหล่านี้แล้ว

อวิ๋นเหนียงไม่ได้โชคร้าย

เด็กเหล่านี้ไม่ช้าก็เร็วจะต้องอยู่เหนือกว่าตระกูลสวี่

ลู่หย่วนเจ๋อทำผิดพลาดจริงๆ

วันต่อมา

ก่อนรุ่งสาง สาวใช้ได้ยินประกาศว่า “เผยซื่อจากจวนตระกูลลู่ทะเลาะกับเหล่าผู้อาวุโสจวนเก่าชิงซี!”

“ได้ยินมาว่าการทะเลาะกันครั้งนี้รุนแรงมาก”

“ว่ากันว่าผู้อาวุโสของตระกูลได้รับเงินสามพันตำลึงทุกปี แต่นายหญิงคนใหม่เผยซื่อกลับไม่ยอมจ่าย”

“ผู้อาวุโสบอกว่าขอเปลี่ยนจากสามพันเป็นหนึ่งพันก็ได้”

“แต่เผยซื่อก็ยังคงปฏิเสธ”

“ผู้อาวุโสของตระกูลก็ดุด่าอยู่ที่หน้าประตูบ้านของตระกูลลู่ พวกเขาเรียกเผยซื่อว่าเป็นโสเภณี ดุว่าเผยซื่อเป็นหญิงสารเลวคลานขึ้นเตียง ทั้งยังด่าลูกทั้งสองของเผยซื่อว่าไม่มีอนาคต”

“เผยซื่อรู้สึกขายหน้ามาก ในที่สุด เจียงอวิ๋นเหมี่ยนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป นางจึงได้เอาเงินหนึ่งพันตำลึงออกมาจบเรื่องนี้ แล้วเกลี้ยกล่อมผู้อาวุโสทั้งหมดให้กลับไปที่ชิงซี”

ทุกคนในตระกูลสวี่ต่างก็รู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น

หากไม่มีสวี่ซื่อ ลู่หย่วนเจ๋อก็คงไม่มีความรุ่งโรจน์เหมือนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยมี