หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 47

ลู่เจาเจาแอบเหลือบมองเขา อมนิ้วในปากแล้วกัดอย่างแรง!

นางมีบุญ และยังมีพลังวิญญาณติดตัว ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเลือดของนางเป็นยาวิเศษ

แต่กัดมัน...

นางจ้องมองน้ำลายบนนิ้ว สีหน้าสับสน

อ้อ ลืมไปเลยยังไม่มีฟัน

นางจำต้องใช้นิ้วกรีดบนเศษกระเบื้องเบาๆ เจ็บปวดจนแยกเขี้ยวยิงฟัน

เลือดหยดหนึ่งพุ่งออกมา ถึงกับมีแสงสีทองบางๆ

ยัดเข้าปากพี่ใหญ่ทันที

ไม่สูญเปล่าสักหยดเดียว

เลือดของนางมีค่ามากเชียว

บัดนี้ ลมเมฆทั่วผืนพสุธาปั่นป่วน ลำแสงสีทองมหึมาส่องออกมาจากขอบฟ้าแล้วสาดส่องบนพื้นโลก พืชพรรณเติบโตอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตาเดียว ดอกไม้ผลิบานทั่วทั้งดินแดน

ชาวบ้านทยอยเดินออกจากบ้าน มองเห็นฉากมหัศจรรย์นี้ ต่างก็อดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงกราบไหว้

สีหน้าซีดเซียวของพี่ใหญ่ พลันเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่ออย่างเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า

ลู่เจาเจาชี้นิ้วออกไป แอบลูบน้ำลายไปที่ตัวพี่ชาย

ชักนิ้วอวบกลับคืนมา ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฮือๆ พี่ใหญ่ตายแล้ว ใครจะทวงคืนความยุติธรรมให้ท่านแม่ ท่านพ่อเลี้ยงอนุไว้ข้างนอก แม่โมโหแทบบ้า” ลู่หยวนเซียวร้องไห้ขี้มูกโป่ง

ลู่เยี่ยนซูลืมตาขึ้นช้าๆ ก็ได้ยินประโยคนี้

[ดูดเลือดของข้า พญายมก็ไม่กล้ามารับเจ้า คิกๆ... พญายมต้องส่งเจ้ากลับมาด้วยตนเอง] เสี่ยวเจาเจาแอบพึมพำ

ในหนังสือต้นฉบับ ลู่เยี่ยนซูฆ่าตัวตายคราวนี้ ถูกหมอหลวงช่วยชีวิตไว้ได้

แต่ก็ยังทิ้งบาดแผลไว้หนักกว่าเดิม

ลู่หยวนเซียวร้องไห้อย่างจริงจัง ไม่ได้สนใจประโยคนี้สักนิดเดียว