หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 475

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก” หรงเช่อมีความสุขมาก

อวิ๋นเหนียงวานเรื่องนี้กับเขา ซึ่งหมายความว่านางไม่ได้ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นคนนอก

สวี่ซื่อย้ายกลับเข้ามาในบ้าน ลู่เยี่ยนซูก็เตรียมตัวสอบ

สิ่งที่ทำให้นางเจ็บปวดใจมากที่สุด

ในเดือนสอง ลู่เจาเจาถึงเวลาต้องไปเรียนแล้ว

ในวันแรกของเดือนสอง สวี่ซื่อลากลู่เจาเจาออกจากเตียง

แก้มของลู่เจาเจาแดงเรื่อในขณะที่นางกำลังนอนหลับ ขนตาหนาปิดสนิท และกอดผ้าห่มผ้าไม่ยอมปล่อย “ข้าไม่อยากไปโรงเรียน ฮือๆๆ ไม่อยากไปเรียนเลย...”

“ท่านแม่ เจาเจาไม่อยากไปเรียน”

“ลูกรัก แค่ไปเรียนครึ่งวันเท่านั้น แถมยังมีแจกขนมตอนกลางวันด้วยนะ พอเที่ยงแล้วก็กลับบ้านแล้ว”

“ฝ่าบาทเปิดชั้นเรียนเล็กๆ ในกั๋วจื่อเจี้ยนเพื่อเจ้าเลยนะ”

“ข้างในยังมีสาวน้อยอายุเท่ากับเจ้าเรียนเป็นเพื่อนเจ้าด้วย”

“ได้ยินมาว่าพ่อครัวที่นั่นก็ทำอาหารอร่อย...”

ลู่เจาเจาลืมตาขึ้น ดวงตาของนางสั่นไหว

“ข้าขอลองสักสามวันก่อนได้ไหม?”

“ได้ๆๆ” สวี่ซื่อไม่สนใจว่าจะใช้เวลากี่วัน ขอแค่ส่งนางเข้าไปเรียนได้ก็พอแล้ว

ลู่เจาเจาเปลี่ยนเสื้อผ้า สวี่ซื่อก็ทำกระเป๋าใบเล็กให้นางด้วย

กระเป๋าปักรูปเด็กผู้หญิงหน้าตาหน้ารักเอาไว้ ซึ่งเหมือนกับลู่เจาเจาทุกอย่าง

เด็กน้อยถือกระเป๋าและเริ่มเดินทางไปโรงเรียน

อวี้ซูและอวี้ฉินก็ยังไปเรียนด้วย

ก่อนออกไปข้างนอก ลู่เจาเจาเตะจุยเฟิงให้ตื่น “จุยเฟิงตื่นได้แล้ว ถึงเวลาลุกขึ้นแล้ว!”

เมื่อนางไปโรงเรียน สุนัขก็ห้ามนอน

เพื่อให้เด็กในชั้นทุกคนเข้ากับนางได้ เด็กทุกคนในชั้นเรียนนี้จึงถูกฮ่องเต้เซวียนผิงคัดเลือกจากตระกูลขุนนางในเมืองหลวง อายุมากสุดต้องไม่เกินห้าขวบ อายุน้อยสุดต้องไม่เกินสองขวบเท่ากับลู่เจาเจา