หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 476

ทุกคนกลั้นหัวเราะแล้วมองไปที่อื่นทำตัวไม่รู้ไม่ชี้

แก้มก็แดงก่ำ

กัดฟัน เอามือเท้าสะเอว เดินเข้าไปในกั๋วจื่อเจี้ยนด้วยความโมโห

กั๋วจื่อเจี้ยนเต็มไปด้วยทายาทของราชวงศ์ ขนนาง ส่วนตระกูลหลินที่เป็นตระกูลค้าขายก็ได้รับสมัครเข้ามาด้วยเพราะบริจาคเงินช่วยภัยพิบัติน้ำท่วมไม่น้อย

สภาพแวดล้อมภายในลานเงียบสงบและสง่างาม ทุกที่เต็มไปด้วยเสียงสอนหนังสือดังกังวาน

“น่าจะหลับสบายนะ...” ลู่เจาเจาอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็น

เด็กในสำนักศึกษาก็พาลู่เจาเจาเข้าไปข้างใน เมื่อเดินเข้าไปใกล้แล้ว ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังเบาๆ มาจากข้างใน

อาจารย์หนุ่มกำลังกล่อมเด็กจนเหงื่อออก

หลังจากเกลี้ยกล่อมเด็กแล้ว พวกเด็กๆ ก็ยังร้องไห้อยู่

ลู่เจาเจามาแล้ว

เมื่อเห็นว่าลู่เจาเจายอมมา ท่านอาจารย์จูก็แอบเช็ดเหงื่อของเขาแล้วพูดว่า “องค์หญิงเจาหยางเป็นน้องคนเล็ก เชิญนั่งแถวหน้าได้เลย...” แน่นอน นางคือคนสำคัญ...

ทุกคนคือเพื่อนที่เรียนกับนาง

ช่างเป็นเรื่องตลกจริงๆ ชั้นเรียนเล็กๆ แห่งนี้สร้างขึ้นเพื่อนางโดยเฉพาะ

เป้าหมายในการรับสมัครนักเรียน

ก็เพียงเพื่อนางคนเดียว

“จากนี้ไป ข้าจะเป็นอาจารย์ของเจ้า เรียกข้าว่าอาจารย์จูก็ได้ ข้าจะสอนเจ้าในทุกๆ วัน

“หยวนโส่วฟู่จะสละเวลาสอบ้าง หยวนโส่วฟู่ท่านมีลูกศิษย์ทั่วหล้า โอกาสนั้นหายาก ทุกคนต้องรักษาไว้ให้ดี!”

อาจารย์จูมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เด็กๆ เหล่านี้ล้วนได้รับประโยชน์เพราะองค์หญิงเจาหยาง

ในเป่ยเจาทั้งหมด ไม่มีบัณฑิตคนไหนไม่ต้องการได้รับคำแนะนำจากหยวนโส่วฟู่

นักเรียนในกั๋วจื่อเจี้ยนต่างก็อิจฉาตาร้อน

นับว่าเป็นบุญของพวกเขาที่ได้เป็นเพื่อนร่วมชั้นกับลู่เจาเจา

ลู่เจาเจายกมือเล็กๆ ของนางขึ้นมา

“องค์หญิงเจาหยาง เจ้ามีคำถามอะไรหรือ?” อาจารย์จูมองไปด้วยความคาดหวัง เมื่อเห็นนางให้ความสนใจ

ลู่เจาเจาหันหน้าไป

เมื่อเห็นเพื่อนร่วมชั้นของนางร้องไห้ก็รู้สึกขำ จึงพูดออกมาเสียงดังว่า “พ่อแม่ของพวกเจ้า ไม่ต้องการพวกเจ้าแล้ว...”

“ต่อจากนี้ไป จะต้องนอนช้ากว่าหมา ตื่นเร็วกว่าไก่ ท่านอาจารย์จะตีมือด้วย...”