หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 477

อาจารย์ยื่นไม้ตีกลองให้องค์หญิงเจาหยาง “องค์หญิง เจ้าดึงดาบเจาหยางออกมาได้ เจ้าต้องแข็งแกร่งมาก เจ้าสามารถตีเบาๆ ได้...” ด้วยความแข็งแกร่งของนาง เพียงพอที่จะตีกลองทะลุได้

ลู่เจาเจาก็ขานรับ

ลู่เจาเจาถือไม้ตีกลองเอาไว้ในมือ แล้วเคาะลงไปหนึ่งครั้ง

เด็กๆ ก้าวไปข้างหน้าเพื่อตีกลองทีละคน ดวงตาก็มุ่งมั่นกันมาก

จากนั้นก็เป็นการเขียนสีชาดเปิดปัญญา หยวนโส่วฟู่จุ่มแปรงลงในสีชาดและแต้มจุดสีแดงกลางหน้าผากขององค์หญิงเจาหยาง

“เบิกเนตร เบิกจิตใจ เบิกปัญญา หวังว่าเจ้าจะเก่งในทุกสิ่งทุกอย่างในการศึกษาต่อไปในอนาคต”

เด็กทุกคนมีจุดสีแดงระหว่างคิ้ว

เมื่อกระบวนการเบิกปัญญาเสร็จสิ้น เวลาก็ผ่านไปครึ่งหนึ่งแล้ว

เมื่อกลับมาที่ห้องเรียน อาจารย์ก็เริ่มสอนคัมภีร์สามอักษร

“ในช่วงเริ่มต้นของมนุษย์ มีนิสัยที่ดี มีความใกล้ชิด และพัฒนาไปตามกาลเวลา...” อาจารย์จูส่ายหัว หลังจากที่ท่องจบแล้ว เขาก็เริ่มอธิบายความหมายให้เด็กๆ ฟัง

ดูเหมือนเหล่าเด็กน้อยจะฟังเข้าใจ

ลู่เจาเจายกมือเล็กๆ ของนางขึ้นอย่างช้าๆ

หัวของอาจารย์จูก็เต้นแรง

“องค์หญิงจ้าวหยาง มีคำถามอะไรหรือ?”

ลู่เจาเจานั่งบนเก้าอี้อย่างเชื่อฟัง เสียงนุ่มๆ ของนางฟังดูไร้เดียงสา ทำให้อาจารย์สบายใจขึ้น

“อาจารย์...”

“ได้เวลาแจกขนมแล้ว...”

มือเล็กๆ นั้นวางลงบนโต๊ะอย่างเชื่อฟัง เงยหน้าขึ้นอย่างคาดหวัง แล้วมองอาจารย์จูด้วยแววตาเป็นประกาย

อาจารย์จูจู่ๆ ก็กุทหน้าอก

ลู่เจาเจามองเขาอย่างสงสัย “ท่านพ่อฮ่องเต้จะไม่โกหกคนอื่นใช่ไหม?” ทั้งที่ตกลงกันว่าจะแจกขนมระหว่างเรียน!

ลมหายใจของอาจารย์จูติดอยู่ในลำคอ แทบจะหายใจเข้าออกไม่ได้