หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 478

“แม้ว่านางจะเป็นองค์หญิง แต่การรับเด็กที่อายุสองขวบเป็นลูกศิษย์คนสุดท้าย มันฟังดูตลกเกินไป!”

“หยวนโส่วฟู่ก็เกรงกลัวอำนาจเหมือนกัน!”

“พวกเจ้าลองมองดูตัวเองดูว่าพวกเจ้าสู้นางไม่ได้ตรงไหน? สู้เด็กอายุสองขวบได้หรือไม่?” เด็กหนุ่มคนหนึ่งชี้ไปที่ลู่เจาเจา

ทุกคนต่างพากันเงียบ

มีเพียงลู่เจาเจาเท่านั้นที่แทะขาไก่อย่างช้าๆ ใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยน้ำมันเยิ้ม

“ใครอยากได้ก็รับไป ไม่ได้ขาดเหลืออะไร” ลู่เจาเจากล่าว

“ฮึ น่าขำยิ่งนัก!”

“นอกจากฐานะองค์หญิงเจาหยางแล้ว นางจะคู่ควรกับการเป็นศิษย์คนสนิทของท่านโส่วฟู่ได้อย่างไร?” เด็กหนุ่มก็โกรธมากจนอยากร้องไห้

“ถ้าแพ้ลู่เยี่ยนซูก็ไม่เป็นไร แต่นางอายุแค่สองขวบ! เกรงว่าแม้แต่ชื่อตัวเองนางก็คงเขียนไม่เป็นกระมัง คัมภีร์สามอักษรก็ท่องไม่เป็น พวกเจ้าเต็มใจหรือ?” ชายหนุ่มคนหนุ่มพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

ได้ยินมาว่าหยวนโฉวฟู่รับลูกศิษย์คนสนิท

นักเรียนทุกคนก็ทำงานหนักเพื่อจะได้อันดับหนึ่งในการสอบครั้งแล้วครั้งเล่า แค่เพื่อให้เข้าตาของท่านโส่วฟู่

ดวงตาของเด็กหนุ่มก็แดงก่ำด้วยความโกรธ

ใครจะรู้ว่าองค์หญิงเจาหยางวัยสองขวบจะมาเป็นลูกศิษย์?

ลู่เยี่ยนซูเดินเข้าไปในห้องอาหารตอนไหนไม่รู้

“ข้าไม่เก่งเท่าเจาเจาหรอก พวกเจ้าหากว่าไม่ยอมก็ไปแข่งกับเจาเจาได้เลย” ลู่เยี่ยนซูมีสีหน้านิ่งเฉย สวมเสื้อคลุมสีเขียวและยิ้มให้ลู่เจาเจา

“พี่ชาย!”

“พี่ใหญ่กำลังจะสอบไม่ใช่เหรอ?” ลู่เจาเจาพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของพี่ใหญ่โดยยังคงจับไม้ตีกลองไว้ในมือแน่น

“ยังเหลือเวลาสอบอีกสามวัน พี่ชายมาดูเจาเจาว่าโดดเรียนหรือไม่” ลู่เยี่ยนซูเหลือบมองนาง

[ถ้าขนมไม่อร่อยขนาดนั้น ข้าคงหนีไปแล้ว]

[อาหารกลางวันก็อร่อย..]

[ไม่อยากไปเรียนแต่อยากกินขนมและมื้อเที่ยงที่นี่...]