หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 479

ฮ่องเต้ใช้ความพยายามอย่างมากเลยนะเพื่อให้องค์หญิงได้เข้าเรียน

ลู่เจาเจานั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสงบเสงี่ยม “พวกท่านเข้ามาพร้อมกันทั้งหมดทีเดียวเถอะ ข้าต้องกลับบ้านไปดื่มนมแล้ว...”

ทุกคนรู้สึกแย่ขึ้นไปอีกยังเป็นแค่เด็กน้อยที่อยู่ในวัยกำลังดื่มนมอยู่เลยแท้ ๆ

หัวหน้าราชบัณฑิตหยวนเหลือบมองลู่เจาเจาเล็กน้อย เดิมทีเขาเพียงแค่อยากตอบแทนบุญคุณที่ลู่เจาเจาช่วยชีวิตหลานชายเขาเอาไว้เท่านั้น แต่พอได้เห็นพรสวรรค์ของลู่เจาเจาจริง ๆ เขากลับถูกใจนางเข้าแล้ว

นี่เป็นศิษย์ที่ฉลาดที่สุดในบรรดาศิษย์ของเขาทั้งหมด

“จะดวลอะไรล่ะ? เกรงว่านางคงจะยังไม่ได้เรียนคัมภีร์ตรีอักษรเสียด้วยซ้ำ” พวกนักเรียนไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี

ลู่เจาเจาค่อย ๆ ยกมือขึ้นช้า ๆ “ข้าเคยเรียนมาก่อน!”

เด็กน้อยตัวกระจิริดนั่งอยู่บนเก้าอี้และโยกหัวไปมา “อันคนเราแรกเริ่มเดิมทีเกิดมามีรากฐานนิสัยดีที่งาม...”

“หยกที่ไม่ได้เจียระไน ย่อมไร้ซึ่งคุณค่า...”

“สรรพสิ่งสามอย่างที่เปล่งประกายดัง พระอาทิตย์ พระจันทร์ ดวงดาว...” เด็กน้อยทำปากจู๋พึมพำและโยกหัวไปมา

“วันนี้อาจารย์สอนถึงแค่ตรงนี้ เนื้อหาส่วนหลังจากนี้ก็ไม่รู้แล้ว...” ลู่เจาเจาแบมือออกศีรษะน้อย ๆ ก็ส่ายไปมา

อาจารย์จูมองนางด้วยความตะลึง

“ข้า ข้าไม่ได้สอนนะ! ข้ายังไม่ได้สอนเลย ข้าแค่ท่องให้ฟังเองเพื่อต้องการให้พวกเขาคุ้นเคยกันก่อนจึงอ่านให้ฟังเพียงรอบหนึ่งเท่านั้น!” อาจารย์จูร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ

นักเรียนทุกคนก็พากันมองหน้ากันไปมา

“พี่ลู่ ตอนที่อยู่ที่เรือนท่านได้สอนนางท่องคัมภีร์ตรีอักษรมาแล้วหรือเปล่า?” มีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งหยอกล้อขึ้นมา

ลู่เยี่ยนซูหัวเราะแต่ไม่ได้พูดอะไร

“เช่นนั้นก็มาทดสอบวิชาสี่ตำราห้าคัมภีร์ก็แล้วกัน เจาเจาอายุแค่สองขวบ หนังสือที่อธิบายแจกแจงความหมายเช่นนั้นคงยังไม่เคยเรียนมากก่อน พวกเจ้าลองท่องออกมาก่อนแล้วค่อยให้เจาเจาท่องดูเป็นไง?” ลู่เยี่ยนซูมองไปที่เพื่อนร่วมชั้นทั้งหลาย

พวกเขาครุ่นคิดครู่หนึ่งและพยักหน้าเห็นด้วย “เอาตามที่พี่ลู่บอกเลย”

เหล่าเยาวชนที่ลงเข้าร่วมการสอบฮุ่ยซื่อแล้วจะไม่เข้าร่วมด้วยเพราะจะชนะหรือแพ้นั้นสำหรับพวกเขาแล้วไม่ได้รู้สึกมีเกียรติอะไร เพียงแค่อยากทำใจสบาย ๆ เพื่อเตรียมตัวสอบฮุ่ยซื่อเท่านั้น เรื่องนี้ต่างหากถึงจะเป็นเรื่องที่จริงจังกว่า