หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 480

หลี่ซือฉีทำใบหน้าโกรธเกรี้ยว “มีศิษย์พี่ตั้งมากมายมารุมรังแกเจาเจาคนเดียว เจ้าไม่กลัวน้องสาวจะร้องไห้หรือ? เจ้ายังจะหัวเราะได้อีก!”

ลู่หยวนเซียวลูบหน้าเล็กน้อย “ข้าหัวเราะแล้วงั้นหรือ? ฮิ ๆ ดีออก ในที่สุดก็ไม่ใช่ข้าคนเดียวที่ถูกโจมตี!”

ลู่หยวนเซียวหัวเราะอย่างมีความสุขอย่างมาก พยายามปิดบังความสามารถนั้นเอาไว้

“คนต่อไปเป็นใครเหรอ?” ลู่เจาเจาถามตาแป๋ว

“โย่ว เจ้าเด็กน้อยมีการเร่งด้วยแหนะ” ทุกคนพากันหัวเราะราวกับว่าไม่ได้เห็นนางอยู่ในสายตา

“น้องเจาหยางมั่นใจขนาดนี้เชียวหรือ เช่นนั้นก็ให้องค์ชายใหญ่มาทำลายความฮึกเหิมของเจ้าหน่อยก็แล้วกัน” องค์ชายใหญ่ขมวดคิ้วอย่างหยิ่งผยองเล็กน้อย

“ลู่เยี่ยนซูสอนคัมภีร์หลุนอวี่ให้เจ้าแล้วหรือยัง?”

ลู่เจาเจาส่ายหัวไปมา “พี่ใหญ่ไม่เคยสอนข้าอ่านหนังสือมาก่อนเพคะองค์ชายใหญ่” คัมภีร์ตรีอักษรก็ไม่เคยสอนมาก่อนเช่นกัน

[โย่ว ๆ ๆ ๆ นี่คือเด็กน้อยที่ฮุ่ยเฟยประคบประหงมเลี้ยงมาเหรอเนี่ย...]

หนังตาของลู่เยี่ยนซูกระตุกตกใจเล็กน้อย

ในสำนักกั๋วจื่อเจี้ยนองค์ชายใหญ่ถือว่ามีความรู้ที่ยอดเยี่ยมมากคนหนึ่ง ในปีนั้นตอนที่ยังไม่มีรัชทายาท เขามีชื่อเสียงมากที่สุดและเกือบจะถูกแต่งตั้งเป็นว่าที่รัชทายาท

เพียงแต่ฮุ่ยเฟยเหมือนจะไม่ต้องการให้เขาฝักใฝ่ในอำนาจ

“กำลังว่างอยู่ไม่มีอะไรทำอยู่พอดี ข้าท่องเนื้อหาของคัมภีร์หลุนอวี่ได้หมดแล้ว ทั้งหมดมีอยู่ยี่สิบบทและมีตัวอักษรทั้งหมดหนึ่งหมื่นหกพันคำ”

“น้องเจาหยาง จงฟังให้ดีๆ”

“ขงจื่อกล่าวว่า: เรียนแล้วก็ต้องหมั่นฝึกฝนทบทวนใช้บ่อย ๆ มิใช่เป็นเรื่องที่น่าสนุกหรอกหรือ? ได้รู้จักกัลยาณมิตรที่มาจากแดนไกล มิใช่เรื่องที่น่ายินดีหรอกหรือ? คนอื่นไม่เข้าใจในตัวเราและทำในสิ่งที่เราไม่ชอบ แต่เรากลับไม่โกรธเคือง ไม่โมโหใส่ นี่มิใช่วิถีของวิญญูชนหรอกหรือ?” องค์ชายใหญ่เอามือข้างหนึ่งไพล่หลังไว้แล้วพูดพึมพำ

มีหลายต่อหลายครั้งที่องค์ชายใหญ่ต้องการกราบเป็นศิษย์ของหัวหน้าราชบัณฑิต แต่ทุกครั้งก็ถูกหัวหน้าราชบัณฑิตปฏิเสธ

เนื้อหาในคัมภีร์หลุนอวี่ทั้งหมด สำหรับเด็กน้อยแล้วก็เหมือนเป็นการพูดจาย้อนถามย้อนแย้งไปมาเกรงว่าจะคงฟังแล้วไม่เข้าใจ

ขณะนี้ลู่เจาเจาเริ่มรู้สึกง่วงสะลึมสะลือเสียแล้ว ศีรษะน้อย ๆ สัปหงกลงเรื่อย ๆ แทบจะโงหัวไม่ขึ้น องค์ชายใหญ่ยกมุมปากยิ้มเบา ๆ และเลิกคิ้วขึ้นด้วยความพึงพอใจเล็กน้อย

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม

“องค์หญิงเจาหยางถึงตาเจ้าแล้ว” องค์ชายใหญ่มองไปที่หัวหน้าราชบัณฑิตหยวน แต่หัวหน้าราชบัณฑิตทำสีหน้าเรียบเฉยราวกับว่ามีความมั่นใจในตัวลู่เจาเจาสูงมาก