หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 487

ทางด้านสวี่ซื่อ ตอนนี้นางกำลังนั่งอยู่ตรงหน้านายหญิงใหญ่

ก่อนหน้านี้นายหญิงใหญ่มีสีหน้าเขียวช้ำไปหมด ทำเอานางตกใจจนสับสนทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้นางจึงบีบนวดฝ่ามือของนายหญิงใหญ่ เล็บของนางเริ่มแดงก่ำมีเม็ดเลือดขึ้นมาแล้ว และยังอุ่น ๆ แล้วอีกด้วย เมื่อลองเอามานาบที่แก้ม รู้สึกมีความสุขอย่างมากจนหาสิ่งใดมาเปรียบเปรยไม่ได้

“หมอหลวงบอกแล้วว่าไม่เป็นไร เจ้าอย่าได้กังวลใจไปเลย”

“เจ้ากับแม่ทัพหรงไม่ต้องกังวลสิ่งใด ข้าดูออกว่าแม่ทัพหรงจริงใจจริง ๆ...” นายหญิงใหญ่รู้ว่าลูกสาวกำลังรู้สึกลังเล

“แม่น่ะ หวังแค่ว่าเจ้าจะมีชีวิตที่มีความสุข หากแม่จากไป ก็จะได้ไปอย่างสบายใจ” นายหญิงใหญ่ตบที่มือนางเบา ๆ

สวี่ซื่อเริ่มหูแดงเล็กน้อย

“ท่านยังไปไหนไม่ได้ ท่านแม่ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่ออีกสิบปีแน่ะ” สวี่ซื่อแอบอมยิ้ม ลู่หย่วนเจ๋อได้เอาอายุขัยสิบปีมาต่อให้ ท่านแม่ไม่มีทางคาดถึงแน่

“รอ...รอให้เยี่ยนซูสอบเสร็จก่อนค่อยว่ากันเจ้าค่ะ” สวี่ซื่อมองไปที่หรงเช่อเล็กน้อย

เมื่อหรงเช่อได้ยินเช่นนี้ก็ดีใจจนเป็นใบ้พูดอะไรไม่ออก เขาโค้งคำนับให้นายหญิงใหญ่หลายทีอย่างมีความสุข

“เยี่ยนซูกกำลังจะสอบฮุ่ยซื่อ ไม่อาจรบกวนให้เสียเวลาได้ รีบกลับกันไปเถอะ ร่างกายของข้าดีขึ้นมากแล้ว” นายหญิงใหญ่รู้สึกว่าร่างกายของนางในตอนนี้มีกำลังวังชาที่ใช้ยังไงก็ใช้ไม่หมด

ตกกลางคืนสวี่ซื่อก็พาลูก ๆ กลับจวน ลู่เยี่ยนซูกำลังอยู่ในช่วงเตรียมตัวจะสอบจึงกลับไปที่เรือนเพื่อพักผ่อนก่อน

“วันนี้เป็นวันแรกที่เข้าเรียน รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?” สวี่ซื่อเอ่ยถามเจาเจา

เจาเจาถือขวดนมเอาไว้ทั้งสองมือ “ขนมหลังเลิกเรียนอร่อยมาก อาหารเที่ยงก็อร่อย เพียงแต่เพื่อนร่วมชั้นขี้แยไปหน่อย...”

“ขี้แย่งั้นหรือ?” สวี่ซื่อชะงักไปเล็กน้อย

“ใช่แล้ว อีกทั้งวิธีเรียนของพวกเขายังแปลกประหลาดด้วยนะ”

“คาดไม่ถึงว่าพวกเขาไม่ได้ฟังไปด้วยจำไปด้วย แค่ฟังรอบเดียวก็จำไม่ได้...” ลู่เจาเจาส่ายหัวด้วยความรังเกียจ

ลู่หยวนเซียวที่อยู่ที่หน้าประตูพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “ถ้าเจ้าอยู่ที่สำนักศึกษาแล้วถูกตีมา ข้าก็พอจะเข้าใจได้”

การที่นางฉลาดไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวอะไร ที่น่ากลัวก็คือนางคิดว่าความฉลาดที่มีเป็นสิ่งที่ทุกคนก็มีเหมือนกันหมดต่างหากที่น่ากลัว