หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 488

“เจ้าก็คือลู่เจาเจางั้นหรือ?” น้ำเสียงของเขาหยิ่งผยองอย่างยิ่ง และสีหน้าก็ค่อนข้างจะดูถูกใส่

“ซื่อจื่ออย่างข้าไม่ได้เข้ามาเมืองหลวงสองปีแล้ว คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะกลายเป็นองค์หญิงไปเสียแล้ว ช่างน่าแปลกจริง ๆ...”

ลู่เจาเจาเอ่ยเตือนสติด้วยความหวังดีว่า “เจ้ากลับมาเมืองหลวง ข้าก็เป็นองค์หญิง”

เซี่ยอวี้โจวส่งเสียงฮึดฮัดใส่ เขาแต่งตัวสง่างามหรูหราเช่นนี้ มองปราดเดียวก็รู้ว่าโตมาด้วยการถูกตามใจจนเคยตัว

“เจ้าเป็นองค์หญิงแล้ว เหตุใดยังรังแกจิ่งเหยาอยู่อีก? น้องจิ่งเหยาจะไม่มีที่ให้ยืนแล้ว!” เขาทำท่าฮึดฮัดใส่ ดูก็รู้ว่ารู้จักกับลู่จิ่งเหยา

“หรือว่าไม่ใช่เพราะว่าท่านแม่ของนางเป็นอนุหรอกหรือถึงอยู่ในที่ที่มีแสงไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่มีที่จะให้ยืนหรอกหรือ?” แม้ลู่เจาเจาจะอายุยังน้อย แต่วาจาที่พูดก็พูดได้เจ็บแสบอย่างมาก

“ในเมื่อไม่มีที่ให้ยืน เจ้าก็รับกลับบ้านไปสิ”

“นางเป็นน้องสาวบ้านไหนงั้นหรือ? อนุนอกเรือนของพ่อเจ้าหรอกหรือ เจ้าถึงได้นับญาติเรียกน้องชายน้องสาวด้วย?” ลู่เจาเจาถามกลับด้วยรอยยิ้ม

“เจ้า!” เซี่ยอวี้โจวโกรธจนหน้าดำหน้าแดง

“ปากคอเราะราย!”

“ไม่มีความว่านอนสอนง่ายได้ครึ่งหนึ่งของน้องจิ่งเหยาสักนิด!” เขาถลึงตาโตใส่ด้วยความโกรธ

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่พ่อของเจ้าไม่ต้องการเจ้า ไม่น่าแปลกใจเลยที่พ่อของเจ้าขับไล่พวกเจ้าออกจากตระกูล! จะต้องเป็นเพราะเจ้าหยาบคายเกินไป แม่เจ้าไม่ได้สั่งสอนเจ้าดี ๆ!”

รอยยิ้มของลู่เจาเจาหดลงเล็กน้อย และน้ำเสียงก็หนักขึ้นกว่าเดิม “หากเจ้ากล้าพูดว่าแม่ข้าอีกครั้ง ข้าก็จะตีเจ้า”

เซี่ยอวี้โจวทำสีหน้าเยาะเย้ย

“เจ้ากล้าตีข้างั้นหรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร?”เซี่ยอวี้โจวทำใบหน้าเย่อหยิ่ง

“เสด็จลุงเอ็นดูข้ามากที่สุด!”

“แม้แต่องค์ชายยังไม่กล้ามาเทียบกับข้า! เจ้าก็เป็นแค่ลูกสาวบุญธรรมเท่านั้น คิดว่าตัวเองเป็นใคร? คิดว่าเป็นที่โปรดปรานมากงั้นหรือ?”

“ข้าซื่อจื่อคนนี้ไม่เพียงแต่จะกล้าด่าแม่ของเจ้า แต่ยังจะต่อยเจ้าหนึ่งทีอีกด้วย และจะไม่มีใครกล้าเอ่ยปากห้ามสักคน!”

ลู่เจาเจาเหลือบตามองเขาหนึ่งที และเดินเข้าไปใกล้ ๆ