หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 494

เซี่ยอวี้โจวหดคอลง ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เมื่อฮ่องเต้เห็นเช่นนี้ไหนเลยจะมองไม่ออก เกรงว่าเขาคงไม่ยอมรับในสิ่งที่ทำผิดและเป็นการใส่ความข้างเดียวเสียมากกว่า

เยี่ยมมากเจ้าหนู กล้ากลับดำให้เป็นขาว

“จิ้งซีคงเอ็นดูเจ้าจนไม่เกรงกลัวใครหน้าไหนเสียแล้ว! อายุน้อยแค่นี้ก็โกหกเป็นแล้ว ใครก็ได้เข้ามาทีมาส่งเขากลับจวนอ๋องจิ้งซีไปอบรมสั่งสอนใหม่ให้ดี ๆ” ไทเฮาที่เมื่อครู่นี้ยังตะโกนบอกว่าเขาเป็นแก้วตาดวงใจอยู่เลย ตอนนี้กลับทำใบหน้าเคร่งขรึมใส่

เผด็จการตัวน้อยร้องไห้จนแทบจะขาดใจ เพราะอะไร เพราะอะไรกัน!!

ศีรษะขององค์ชายหกยังมีผ้าพันแผลพันอยู่เลย แต่เขาก็สามารถยิ้มได้ใจเลย

“ใครใช้ให้เจ้าไปแกว่งเท้าหาเสี้ยนเล่นกับคนที่ไม่ควรเล่นเสียล่ะ? สมควรแล้ว!”

องค์หญิงเจาหยางเข้าวังมาฟ้องแล้ว

ฮ่องเต้จึงประทานไม้ลงโทษด้ามหนึ่งส่งไปให้จวนอ๋องจิ้งซีในคืนนั้น

ในตอนกลางคืน เผด็จการตัวน้อยก็ถูกตีก้นจนก้นลาย อ๋องจิ้งซีใช้ไม้โบยลงโทษเขาเองกับมือยี่สิบไม้

เซี่ยอวี้โจวโตขนาดนี้แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกตี พระชายาจิ้งซีทนต่อแรงกระทบกระเทือนใจไม่ไหว จึงเป็นลมไปทั้งอย่างนั้น

“เจาเจา โชคดีที่มีเจ้า พอเขามาถึงก็จะมาแย่งดาบของข้าไป”

“ท่านตาของข้าเป็นนายพล ต่อมาท่านก็เสียชีวิตลงในสนามรบ นี่เป็นของขวัญตอนที่ข้าอายุครบรอบปีที่ท่านมอบให้ก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตไป ข้าไม่อยากมอบให้คนอื่น...” องค์ชายหกมองนางด้วยดวงตาเป็นประกาย

“เมื่อวานเขาใช้แท่นหมึกทำร้ายข้า เสด็จแม่ร้องไห้อยู่นาน เอาแต่โทษตัวเองที่มีฐานะต่ำต้อย ไม่สามารถช่วยออกหน้าแทนข้าได้”

“อ๋องจิ้งซีเคยรับดาบแทนเสด็จพ่อหนึ่งที เสด็จพ่อจึงเอ็นดูเขากว่าใคร ข้ายังคิดว่าต้องเสียเปรียบเสียแล้ว” ถึงแม้ว่าเมื่อวานเสด็จพ่อจะมอบของล้ำค่าเพื่อเป็นการชดเชยให้เขาแล้ว แต่ในใจเขาก็ไม่มีความสุขอยู่ดี

ใครจะไปรู้ว่า เขาจะไปมีเรื่องกับองค์หญิงเจาหยางคนที่ไม่ควรหาเรื่องด้วยเข้าแล้ว

“เจ้าช่างโง่เสียจริง เขารังแกเจ้า เจ้าก็ตีกลับไปแรง ๆ สิ”

“เจ้าก็เป็นองค์ชายเช่นกัน พระองค์คงไม่มีทางฆ่าเจ้าหรอก? อย่างมากก็แค่กักบริเวณเจ้าไม่กี่วันเท่านั้นแหละ...”

“ทุกคนก็เป็นครั้งแรกที่เป็นมนุษย์เช่นกัน เรื่องอะไรต้องยอมให้เขาด้วยล่ะ?”

“หากเจอเด็กแสบ เจ้าก็ต้องยิ่งบ้ายิ่งแสบกว่าเขา” ลู่เจาเจาไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาถ่านของเขา