หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 493

ลู่เจาเจาขี่จุยเฟิงเข้าไปยังวังหลวง

พุ่งตรงไปที่นอกตำหนักคุนหนิงอย่างรีบร้อน และก็ได้ยินเสียงเซี่ยอวี้โจวร้องไห้ฟูมฟายออกมา

“เสด็จย่า อวี้โจวเพิ่งจะกลับมาเมืองหลวงก็ถูกคนอื่นรังแกแล้ว ท่านต้องช่วยอวี้โจวนะ...”

“อวี้โจวแค่พูดไม่กี่ประโยค ก็ถูกข่วนจนหน้าเป็นรอย ฮือ ๆ ๆ...”

“เสด็จลุง อวี้โจวยังเป็นหลานคนโปรดของท่านอยู่หรือไม่ขอรับ? ฮือ ๆ ๆ...หรือเป็นเพราะว่าอวี้โจวเติบโตอยู่ข้างนอก คนในเมืองหลวงจึงไม่ยอมรับอวี้โจวแล้ว?” เซี่ยอวี้โจวเผยใบหน้าที่ได้รับบาดแผลออกมาให้เห็น ทำเอาไทเฮาโกรธจัดมาก

“กำเริบเสิบสาน!”

“อวี้โจวอา เด็กดีของย่า ใครกันที่ข่วนหน้าเจ้าเป็นรอยเช่นนี้?”

“แก้วตาดวงใจของย่า เพิ่งจะกลับมาเมืองหลวงได้แค่วันเดียวก็ถูกคนอื่นข่วนจนหน้าเสียแล้ว! ย่าปวดใจยิ่งนัก รีบเรียกหมอหลวงมาดูหน่อยเร็วเข้า...”

สีหน้าของฮ่องเต้ก็อึ้งไปเล็กน้อยเช่นกัน

เขากับเซี่ยจิ้งซีเป็นพี่น้องร่วมอุทรเดียวกัน แต่ปกติแล้วเซี่ยจิ้งซีจะพำนักอยู่ในดินแดนศักดินาตลอด และเขายังเคยรับคมดาบแทนเขาหนึ่งครั้ง เขาจึงเอ็นดูน้องชายคนนี้อย่างมาก

ทายาทสายตรงเพียงคนเดียวของน้องชายเขาก็รักและเอ็นดูถึงกระดูกดำด้วยเช่นกัน

“ข้าอยากเห็นนัก ใครกันที่มันกำเริบเสิบสานขนาดนี้ แม้แต่อวี้โจวก็กล้ามาทำร้ายได้!”

“ข้าจะทวงความยุติธรรมให้เจ้าแน่นอน!”

“อวี้โจว ใครทำร้ายเจ้าบอกมา?” ฮ่องเต้เอ่ยถามอย่างเย็นชา จนเซี่ยอวี้โจวชะงักไปครู่หนึ่ง และใบหน้าเล็ก ๆ ก็ย่นไปชั่วขณะหนึ่ง

เสด็จลุงเอ็นดูเขาที่สุด ใช่ ต้องเอ็นดูเขาที่สุด

ลู่เจาเจาก็เป็นแค่ลูกสาวบุญธรรมคนหนึ่ง จะมาดีเด่นกว่าความโปรดปรานของตัวเองไปได้งั้นหรือ?

“เป็นองค์หญิงเจาหยางขอรับ!” เซี่ยอวี้โจวพูดเสียงดังฟังชัด

ฮ่องเต้ถึงกับเหงื่อแตกสันหลังเย็นวาบไปเลย

“เจ้าบอกว่าใครนะ?” มือของไทเฮาที่จับมือเขาเอาไว้ถึงกลับคลายออก และมองเขาด้วยสายตาตกใจ