หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 492

ลู่เจาเจาปัดมืออาจารย์ใหญ่ออก

“ที่จริง จะโทษพี่อวี้โจวไม่ได้หรอก”

“ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น ผู้ใหญ่เป็นอย่างไรผู้น้อยก็จะเลียนแบบในทางเสียไปด้วย พี่อวี้โจวอายุเพียงแค่หกขวบไม่แน่ว่าอาจจะฟังคนอื่นมาจึงรังเกียจด้วย...” นางพูดพลางกับมองไปที่พระชายาจิ้งซีที่โอ๋ลูกชาย

อ๋องจิ้งซีถึงกลับกัดฟันแน่น

เขาเป็นคนมีหน้าตาธรรมดา แต่ภรรยาที่แต่งเข้ามาเป็นหญิงงาม ตอนที่ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกันจึงมีข้อแตกต่างอย่างมาก

หรือว่าจะเป็นพระชายาที่รังเกียจเขาที่น่าเกลียดงั้นหรือ? ในตอนนี้พระชายาจิ้งซีถึงกลับทรุดตัวนั่งลงกับพื้น “หม่อมฉันไม่ได้คิดนะเพคะ ไม่เคยเลยเพคะ!”

“องค์หญิงเจาหยางกำลังยุให้รำตำให้รั่ว จงใจทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาของพวกเราต้องแตกคอกันอยู่นะเพคะ” แววตาของพระชายาจิ้งซีนั่นหวาดกลัวมาก เพราะเป็นสามีภรรยากันมาหลายปี นางย่อมรู้ปมในใจของท่านอ๋องดีอยู่แล้ว

ลู่เจาเจาแบมือออกทำเหมือนไม่รู้เรื่อง “พระชายา ท่านพูดเองนะเพคะ ว่าข้าเป็นเด็ก”

“คำพูดของเด็กอย่าได้ใส่ใจ เจาเจาก็แค่พูดล้อเล่นเท่านั้น...”

[หึ ลูกชายของเจ้าด่าท่านแม่ข้าแต่กลับบอกว่าเป็นคำพูดของเด็กไม่ควรเอามาใส่ใจ ข้าก็ให้เจ้าได้เห็นความร้ายกาจของคำพูดของเด็กที่พูดไม่คิดนี่]

พระชายาจิ้งซีมีสีหน้าตึงทันที

อาจารย์ใหญ่ปิดปากลู่เจาเจาอย่างอึดอัดใจ “ขอร้องล่ะ บรรพบุรุษตัวน้อย เงียบก่อนเถอะนะ”

อ๋องจิ้งซีเพิ่งกลับมาเมืองหลวงวันแรก ก็จะหย่ากันแล้วงั้นหรือ?

[หึ ใครบ้างที่ไม่ใช่เด็กแสบเล่า?]

[เป็นเด็กจึงสามารถปากเสียได้ สามารถทำตามอำเภอใจว่าร้ายคนอื่นก็ได้งั้นหรือ? พอมาเจอกับตัวเองบ้างถึงได้รู้สึกเจ็บ...]

อ๋องจิ้งซีจ้องเขม็งไปยังพระชายา ในตอนนี้พระชายาจึงก็ไม่กล้าปกป้องลูกชายอีก

ส่วนเซี่ยอวี้โจวก็ไม่กล้าร้องไห้ออกมา เขาแค่ต้องการด่าลู่เจาเจาเท่านั้น ทำไมถึงไปพัวพันกับท่านพ่อท่านแม่ได้?

แม้แต่พ่อแม่ยังทะเลาะกันได้!

อ๋องจิ้งซีเดินออกจากประตูไปด้วยความโกรธ พระชายาจึงวิ่งตามออกไป “ท่านอ๋องฟังหม่อมฉันอธิบายก่อนเพคะ หม่อมฉันไม่เคยรังเกียจท่านเลยนะเพคะ หม่อมฉันถูกใส่ร้าย...”